BJ-Inc.nl

Na de zeer onverwachte titel van een jaar geleden was het dit jaar een heel ander verhaal. Nu kwam VL Post Den Haag als titelverdediger en als favoriet naar het zonovergoten Hoek van Holland, waar de fraaie Beachclub Royal de poorten van het beachvolleybal-stadion had geopend voor het jaarlijkse Prorail Beachvolleybaltoernooi.

Om natuurlijk niet helemaal onvoorbereid de titel te gaan verdedigen werd de video van de volleybalfinale in Atlanta ’96 nog eens bekeken en van thefreeze werd het boek Management Secrets of the New England Patriots: From "Patsies" to two-time Super Bowl champs; Vol. 1: Achievements, Personnel, Teamwork, Motivation, and Competition geleend voor wat tips en trucs om het team klaar te stomen voor het duidelijke doel dat was gesteld: Het toernooi winnen. Elke andere plek zou als een nederlaag ervaren worden.

Het speelveld werd verkend en bleek beter dan vorig jaar, hoewel het hier en daar wat weg had van een kiezelstrand. Er waren dus zeker mogelijkheden voor een goede prestatie (lees, het winnen van het toernooi). Bovendien was er nog wat kwaliteit voor de set-up binnengehaald. Avital, die onder schuilnaam Franky meedeed, scoorde punten, maar bovendien ook nog de bokaal voor de meeste sierlijk duikende speler.

Nog een goede motivatiespeech van player/manager Koko, waarbij de neuzen allemaal dezelfde kant op kwamen te staan, duidelijk werd gemaakt dat Post Den Haag opgejaagd wild was voor alle andere teams en het werd doel nog een keer geformuleerd. En daar was dan de eerste wedstrijd.

Zoals Miguel Indurain al zei:”Voor de eerste bergetappe ben ik altijd zenuwachtig, want je weet nooit of je benen zo goed zijn als je denkt.” De zenuwen waren dus zeker aanwezig. En de absolute scherpte die vereist is niet. Tegenstander VL Rotterdam liep weg naar een voorsprong van 15-6, maar goede teams kunnen altijd een wedstrijd kantelen. Subtiel bewerken van de scheidsrechter en de eindstand was uiteindelijk 23-22 voor Den Haag.

Na dit eerste resultaat was het slechts fine-tunen. Accenten werden aangebracht en de volgende poulewedstrijden werden zeer gemakkelijk, maar ook zeer goed gewonnen. Behalve de slagkracht van Wiebe en Chris lag de kracht van Den Haag in het spelen van de lange rally, of te wel Defense (inderdaad) met een grote D. Hanneke en Petra controleerden het spel en Avital wist met die eerder genoemde sierlijke duiken de meest onmogelijke ballen nog te halen. En dan nog Cees en Patrick die de lijnen uitzetten. Bovendien was daar ook nog Sandra, die een zeer aparte, vernieuwende volleybalstijl introduceerde. Zo vernieuwend, dat ze alleen werd ingebracht als de stand dit toeliet (dit natuurlijk al met het oog op het toernooi van volgend jaar, ontwikkeling gaat altijd verder).

Een wedstrijd voor het einde was de halve finale al zeker en dan is er altijd het gevaar van verslapping. Absolute scherpte is altijd een vereiste, maar door de eerdere resultaten was die nog maar op 90%. Dat was niet genoeg om een verliespartij te voorkomen.

Nu kan een verlies goed zijn om de boel weer op scherp te krijgen, daarvan zijn voorbeelden genoeg in de sport (West-Duitsland in 1974, Nederland in 1988 en dan heb ik het alleen nog maar over voetbal). Er was dus ook geen paniek, maar er werden wel een paar beslissingen genomen in het belang van het team. Koko besloot zich slechts met het coachen bezig te gaan houden en had ondertussen een zeer goede assistent, Dick, naast zich. (Coaches van Nederland, dit is de meest ideale assistent-coach die je kunt wensen). En zo werden er nog wat details aangepast.

De tegenstander doorliep het proces precies andersom. Door de euforie van de overwinning op Den Haag vergaten zij dat het toernooi nog niet gespeeld was. Ze hadden het over waar de beker zou komen te staan en nog erger, ze gingen alvast aan de tafel zitten waar de beker op geplaatst stond. Kenners weten dat dit meestal de genadeklap is voor een prestatie.

Zo niet Den Haag. De halve finale kon achteraf schriftelijk worden afgehandeld en alles en iedereen was klaar voor de finale. Waar inderdaad de reeds in totale euforie verkerende afdeling Infra-projecten aan de andere kant van het net stond. Toch een beetje een angstgegner, want van verloren. Dat zorgt toch weer voor zenuwen.

Die zenuwen zorgden voor een zeer slechte start in de finale. Waar opeens de spelregels werden veranderd (i.p.v. vijftien minuten spelen, nu wie het eerst 15 punten scoorde), en vooral de lange rally niet zo goed ging als in de voorgaande wedstrijden.

Bij de stand van 7-12 werd de situatie wat penibel. Toen kantelde Patrick de wedstrijd. Met zijn niet te bespelen service stond het al snel gelijk, kwam Post Den Haag op 14-13 en dus matchpunt. Om het afgeladen stadion nog wat langer in spanning te houden en het publiek te vermaken. (Zelfs Ruud en Marleen, toch 12,5 jaar getrouwd zaten met samen geknepen billen op de tribune). Maar bij 18-16 was het daar. Winnende punt binnen, KAMPIOENUH!!!!!

Toen was het eindelijk tijd voor euforie. De traditionele duik in zee kostte enkele zonnebrillen (dure en goedkope), maar dat kon allemaal de pret niet drukken. De beker werd gevuld met bier (bij gebrek aan champagne) en ging natuurlijk rond. Bovendien werd het trouwe publiek meegenomen in de feestvreugde. Patrick werd nog uitgeroepen tot MVP van het toernooi, Avital kreeg ook zijn bokaal en vertrok toen richting de Toppers.

Wat er nog volgde was een banket voor alle deelnemers, heel veel zon en verfrissingen en dan natuurlijk de glorieuze terugtocht naar Den Haag. In de trein naar Leiden waren er zelfs al collega’s waarmee het feest gedeeld kon worden.

Tot slot, een zeer fraaie overwinning. Back-to-back titels, dus zeker tot volgend jaar. Ondertussen door ontwikkelen en verder schaven aan het team, techniek en tactiek. Want zoals Bill Belichik al zegt:”Never look back!!”
K. Westerhuis (reageren? alectobj@tiscali.nl)

PS1. Zie dat Robbie Rob helemaal niet is genoemd. Over zijn spel kan het volgende worden gezegd. Zeer constant en altijd een 7.5.
PS2. Dit stuk hangt vol met clichés. Prijsvraag: Hoeveel clichés zijn er gebruikt?

Vandaag drie maanden mijn rijbewijs. Na ongeveer 5000 kilometer, een kapotte uitlaat en een lekke band, zal ik dan maar zeggen wat iedereen wel had verwacht:"

"Dit had ik veel eerder moeten doen!!"