BJ-Inc.nl

Het is weer maandag, dus........

Fusieclub Alkemade H2 – Leiden H7 9 – 0

De tweede thuiswedstrijd voor de Fusieclub Alkemade H2. En wel tegen het gevreesde Leiden H7. Over dat team werd nog al gesproken en de meest wilde theorien en verhalen deden de ronde. Dit had echter tot gevolg dat de Fusieclub zeer scherp aan de afslag stond, want natuurlijk moest ook het thuispubliek eindelijk eens een overwinning geschonken worden. Werkelijk een furieuze start en iedereen was scherp als een mes. Wederom een heerlijk weertje om in te hockeyen.

De combinatie van lekker hockeyweer en een messcherpe Fusieclub bleek dodelijk voor Leiden. Jean maakte al snel de 1-0 en naast het veld had net zo goed een bord met eenrichtingsverkeer kunnen staan. Leiden kwam wel eens over de middenlijn, maar dat was het wel. Willem maakte de 2-0 en Rolf met de backhand de 3-0. Dat was de ruststand en duidelijk was wel dat in de tweede helft veel meer mogelijk was.

Zoals bekend, het motto van de Fusieclub Alkemade H2 is “de tweede helft is onze helft”. Er werd nog een keer gas gegeven, elke speler die in kon schuiven schoof in. (En werd dan wel eens overgeslagen, maar er was altijd wel iemand om de bal aan af te spelen.) Philip maakte met toch ook een zeer fraaie tip-in de 4-0 en toen ontpopte Willem zich als de nieuwe doelpuntenmachine. Marcel zette hem vrij voor de keeper en het was 5-0. Niet veel later maakt hij ook 6-0. En dan te bedenken dat de erkende doelpuntenmachine Butcher nog geblesseerd is en dat de Fusieclub hem dus nog achter de hand heeft.

Het ondertussen toch al zeer verwende publiek kreeg nog meer. Nick maakte de 7-0 na een goede solo en een rebound, Koko de 8-0 uit een strafcorner en Eric P. sloot de wedstrijd af met de 9-0. Het was een demonstratie, in Amerika noemen ze dit soort wedstrijden statement games.

Volgende week de laatste wedstrijd van de voorcompetitie . Bij winst mag de Fusieclub zich Herbstmaister noemen. Toch best een aardige start van het seizoen.
K. Westerhuis (reageren? Alectobj@tiscali.nl)

PS. Arjan, superlatieven schieten tekort, maar dank dat je Koko ophaalde van zijn werk en zo asap mogelijk naar de wedstrijd bracht en er dus weinig van hoefde te missen.
PS2. Jean en Rolf, bedankt voor het meespelen.
PS3. De topscoorderslijst: Willem 4x, Koko 2x, Richard 2x, Jean 2x, Nick 2x, Douwe, Philp, Rolf, Eric P. (Zeer veel verschillende doelpuntenmaker, volgens het orakel uit Barcelona is dat ook een kwaliteit)
PS4. Het aanwezige publiek was zeer enthousiast, maar de Fusieclub vond de totale publieke opkomst wat magertjes. Zeker gezien het enorme spektakel dat werd geboden. Dat kan volgende keer een stuk beter.

Het is al vrijdag, en afgelopen weekend ook geen wedstrijd. Dus maar iets uit de oude doos...

Vanavond, dus nu eigenlijk, treed Queen and Paul Rodgers op in het Sportpaleis van Antwerpen. Queen? Die heb ik ook nog gezien. In de orginele bezetting en wel in de legendarische rocktempel van Leiden, de Groenoordhallen. In Engeland stonden ze op Wembley, of op Knebworth voor meer dan 100.000 toeschouwers. In Nederland voor 12.000 man. Maar ik was erbij! Het was waanzinnig en jawel, op het werkelijk onvolprezen Youtube staan er zelfs nog beelden van! Dusssss....... One Vision (ook wel cool, die hele jonge Adam Curry!)

(Verder komt de cirkel aardig rond, blijkt uit dit opmerkelijke filmpje)

Het is weer maandag, dus........

Fusieclub Alkemade H2 – Roomburg H11 6-2

De tweede wedstrijd van de nieuwe Fusieclub en toch wel een speciale. Een wedstrijd tegen Roomburg is toch nog beladen, hoewel dat voor Alkemade wat minder speelt. Maar met het Alecto-verleden is er weinig voor nodig om iedereen op scherp te krijgen. Bovendien was het een ouderwetse hockeyzondag. Met een lekker zonnetje. Wat kon er dus nog mis gaan!

Een nieuwe aankoop, Nick, en bekend, aankopen moeten spelen. Zoals vorige week al geschreven, het was fine-tuning en het benutten van kansen. Ondanks twee keer de toss verliezen (ingewikkeld verhaal, maar het kan!) vloog de Fusieclub er meteen goed in. Vloeiende combinaties, het verleggen van het spel en natuurlijk de bal het werk laten doen. Dit was genoeg om de eerste goal te maken. Richard, die vorige week nog wat moeite had met het benutten van kansen, maakte de 1-0.

Hierna ging de nieuwe Fusieclub hangen en bij het hockey is er altijd nog zo iets als een strafcorner. 1-1 en dit signaal was niet genoeg om echt wakker te worden. Dus ook nog 1-2. Een knop ging er niet echt om, het was meer een dimmer die langzaam steeds verder werd opgedraaid (draai je een dimmer open?) en de nieuwe Fusieclub ging het spel weer meer en meer domineren. En weer Richard die de 2-2 ruststand bepaalde.

De “middle name” van de nieuwe Fusieclub is“De tweede helft is onze helft”. Vol gas, niet slapjes, maar pressing, jagen en natuurlijk gewoon goed spelen. Dan komen de kansen vanzelf. Dus na een goede aanval, Douwe in de rebound, 3-2. Nog een versnelling hoger en Willem, na weer een uitgespeelde aanval 4-2, Nick (aankopen moeten spelen) na een solo vanaf de middenlijn en scoren met de backhand 5-2. Tot slot, Koko met een tip-in in de kruising, en wel zo dat je “pok” hoorde, de 6-2. Daarbij ook nog dat Michiel ook weer naar zijn oude keepniveau aan het groeien is, wordt het dus fine-fine-tuning.
Over twee weken weer, dan op de main-pitch bij Alkemade.

K. Westerhuis (reageren? alectobj@tiscali.nl)
PS. De volgende mensen bedankt voor het invallen. Oh nee, voor het eerst in lange tijd waren die er niet (die invallers dus).
PS2. Topscoorderslijst: Richard 2x, Douwe, Willem, Koko, Nick, Jean 1x.
PS3. Opvallend, Bloemendaal Dames 1 heeft een stylist bij de technische staf.

Het is al maandag, een nieuw seizoen, dussssssss........

Fusieclub Alkemade Heren 2 – Delft Scoop H2 1-2

Eindelijk, eindelijk, eindelijk! Nadat de Leidse en Leiderdorpse hockeywereld even op zijn grondvesten schudde, nu gewoon weer het begin van een nieuw seizoen. Nooit gedacht dat de overstap van de Fusieclub zoveel opschudding zou veroorzaken. Maar dat is nu allemaal achter ons, nu eindelijk ouderwets lekker hockeyen. Een nieuw tenue, nieuwe teamgenoten, een nieuwe trainer en nog meer nieuwe gezichten. Heel veel nieuw dus.

Bij de eerste kennismaking werd al snel duidelijk dat de Fusieclub nieuwe stijl een opmerkelijke mix aan jeugdige speelsheid en ervaring is. En dat al na de eerste wedstrijd duidelijk is dat het nu al een kwestie is van fine-tuning. De poppetjes staan ongeveer op de juiste plek, het wordt nu tijd om aan de details te gaan sleutelen. En dat al na een wedstrijd. Dat geeft ongeveer de potentie aan van het team.

De eerste wedstrijd van de play-offs, die gewoon voor de reguliere competitie worden gespeeld, dat kan alleen bij het hockey. Belangrijk is dat er in de play-offs gewonnen wordt. Zoals al gezegd, de Fusieclub nieuwe stijl is nog ongepolijst, en de goede wil kwam er nog niet helemaal uit. Kansen genoeg, maar de bal wilde er niet echt in. Of eigenlijk, de bal wilde er echt niet in. Omdat de aanval de beste verdediging is werd er massaal naar voren gedacht en gegaan en dan kan je dus wel eens een counter om je oren krijgen. 0-1 achter bij rust, maar de tweede helft is altijd de beste helft.

De bekende kwaliteiten van de Fusieclub kwamen naar boven (de mouwen werden opgestroopt, het tandje werd bijgeschakeld, kortom de vechtmachine kwam op gang), en inderdaad, Jean, die toch best fraai de 1-1 maakte. De jacht op de overwinning was dus geopend, maar weer een counter deed de Fusieclub nieuwe stijl de nek om. 1-2 en helaas geen overwinning in de “maiden” game van Fusieclub Alkemade Heren 2. Dit gaat zeker veranderen, maar duidelijk is wel dat iedereen weer zin heeft in een lekker potje hockeyen.
K. Westerhuis (reageren? alectobj@tiscali.nl)

PS. Jean, Mart en Gus, bedankt voor het meespelen! (Het is de bedoeling dat in de loop van het seizoen deze lijst natuurlijk steeds korter wordt.
PS2. Alecto’s Achtste, supercool dat jullie met zo’n grote delegatie kwamen kijken en ons ook weer ouderwets aanmoedigde. Het publiek was de grote winnaar, nu op het veld nog.
PS3. Dit geldt natuurlijk ook voor het muziekmeisje. Supercool dat je kwam kijken.
PS4. Dank aan alle mensen van HC Alkemade voor de warme ontvangst die wij mochten en mogen ontvangen vanaf het moment dat de eerste contacten werden gelegd.

Nu mijn verkaansie en de sportzomer op zijn einde loopt en de voetbalcompetitie is begonnen, toch nog maar even over sport hebben. Om te kijken en vooral om te lezen.

Honkbal is een sport die altijd wel een boeiende sport vond, net als overigens zeer veel andere sporten. TheFreeze nam mij mee naar de Haarlem Honkbal Week, waar ik ondanks het water en de frisse wind zag dat het toch wel iets anders was dan het spelletje softbal wat wij altijd op de middelbare school speelde. Wat konden die lui hard gooien en hard slaan!

Daarna heb ik ruim drie weken op het huis van theFreeze gepast, terwijl hij een fraaie toer maakte door de VS en inderdaad ook nog een honkbalwedstrijd bezocht. (Klik hier voor de zeer fraaie foto's). Dankzij de digitale tv kon ik daar dag in, dag uit naar honkbal kijken, live of in de herhaling, via het zeer onvolprezen kanaal NASN (The North American Sports Network). En dus zeer veel honkbal gezien, zelfs nog even de Nederlander Rick van den Hurk, die zo'n aparte pitch heeft dat die the Holland Hand wordt genoemd.

Daar ik ook een liefhebber ben van sportboeken ben ik dan ook op zoek gegaan naar boeken over baseball/honkbal. Dat was niet zo moeilijk, want in Amerika zijn daar bibliotheken over vol geschreven. Dat ik meteen de jackpot zou treffen, daar had ik niet op gerekend. (Is niet helemaal waar, want natuurlijk wel enkele recensies gelezen voordat ik het boek aanschafte). Wel mooi die lage dollar, boek kostte uiteindelijk 9 euro.

Alleen de titel van het boek al:" The bad guys won! A season of Brawling, Boozing, Bimbo Chasing, an Championship Baseball with Straw, Doc, Mookie, Nails, the Kid, and the Rest of the 1986 Mets, the Rowdiest Team Ever to Put on a New York Uniform - and Maybe the Best."

Zoals de titel al doet vermoeden waren de New York Mets een opmerkelijk team. Of zoals het op de achterflap staat beschreven:" But their greatness on the field was nearly eclipsed by how bad they where off it." Het team was een verzameling van zeer getalenteerde honkballers, maar ook een verzameling van een unieke karakters.

Het boek beschrijft het hele seizoen van 1986 en ondertussen ook verschillende spelers en hun rol in het team. De New York Mets waren altijd de tweede club van New York, iedereen dweepte altijd met de New York Yankees (wat ook nog eens de meest succesvolle professionele sportorganisatie van Noord-Amerika is) en begin jaren tachtig waren de Mets het slechtste team van Major League.

De nieuwe eigenaren en de nieuwe manager begonnen te bouwen aan een team wat uiteindelijk succes moest gaan brengen. De manager Davey Johnson (opmerkelijk, nu de manager van het Amerikaanse Olympische team), vond dat in 1986 zover was. De Mets waren klaar om de titel te pakken en niet gewoon zomaar, maar groots. "We're the best team. I know it, my guys know it. So why the hell shouldn't the world know it?!"

Vanaf het begin van het seizoen roepen de Mets dus dat ze de beste zijn, en niet alleen de beste, maar de allerbeste en dat met een arrogantie dat ze niet echt prettig zijn om tegen te spelen. Alle trucs worden uit de kast gehaald om tegenstanders uit hun spel te halen, te irriteren en te treiteren. Dit heeft onder meer tot gevolg dat tijdens het seizoen de Mets betrokken raken bij vier on-field brawls (vechtpartijen waar beide teams compleet met elkaar op de vuist gaan, inclusief honkcoaches, terwijl in een "normaal" seizoen er misschien drie van die on-field brawls in de gehele competitie zijn.

Het boek gaat zo het hele seizoen langs en beschrijft de gebeurtenissen achter de schermen, het alcohol, drugs en dopingebruik, de kleedkamerhumor en alles schandalen en rellen die de Mets dat seizoen omgaven. En ondertussen hoe ze blijven winnen. Uiteindelijk winnen ze 108 wedstrijden in het normale seizoen. En dan komen de play-offs.

Jeff Pearlman, de schrijver, beschrijft wedstrijd voor wedstrijd de gebeurtenissen tijdens en rondom die wedstrijden. En ondanks dat je de uitslag eigenlijk al weet is het ontzettend spannend. De zesde wedstrijd van de halve finales, waar de Mets uiteindelijk in de 16e(!) inning winnen (en in de "feestvreugde" daarna een compleet vliegtuig slopen) en naar de World Series gaan.

Die World Series zijn legendarisch geworden. Vooral de zesde wedstrijd is een all-time classic. Vlak voor het begin van de wedstrijd land B-acteur Michael Sergio in een Elvis Pak en een Go Mets spandoek in het stadion. In de tiende(!) inning staan de Mets tegen de Boston Red Sox met 5-3 achter. Drie man uit en het is allemaal voorbij (de Mets staan in de serie met 3-2 achter). Pearlman beschrijft die inning ongeveer van minuut tot minuut en wat iedereen doet.

Met twee man uit weten de Mets terug te komen tot 5-5, terwijl ze twee keer tegenover de mogelijke laatste pitch staan. Dan slaat Mookie Wilson een zeer lullig balletje door de benen van Boston's eerste honkman Bill Buckner. En de Mets winnen. Het balletje dat Buckner nog zeer lang heeft achtervolgt. Hiermee breken ze de Red Sox mentaal en in de zevende wedstrijd staat eigenlijk al vast wie er gaat winnen.

Het boek leest als een trein (leest ook prettig in de trein), als een thriller, en ondanks dat je eigenlijk de afloop al weet, blijft het boeien. Vooral de gebeurtenissen in het clubhuis, in de vliegtuigen en ook zeker in de dug-out, maken het tot een zeer gaaf en boeiend boek. Enige kennis van wat honkbalterminologie is wel handig, maar dat wordt snel duidelijk. Bovendien wordt ook duidelijk wat een manager nu precies doet tijdens zo'n wedstrijd. Op tv-beelden lijkt het meestal dat ze een beetje voor zich uit zitten te staren. Snel op zoek naar nog meer van dit soort juweeltjes.

Tot slot, het is een zekere aanrader. Dus tot slot, de legendarische laatste helft van de tiende inning van Game 6 van de World Series 1986.