BJ-Inc.nl

In 1968 waren de Olympische Spelen in Mexico-Stad. Gelegen op grote hoogte en dus een lagere luchtweerstand. Experts, kenners, analisten en verder iedereen die een menig had vond het gevaarlijk om daar de Spelen te organiseren, want de ijle lucht zou voor grote gezondheidsrisico's zorgen bij de atleten.

De atleten wisten wel beter (of niet), en kwamen gewoon om te presteren. En opmerkelijk prestaties bleven niet uit. Lee Evans liep een wereldrecord op de 400m, 43.86, een record dat pas werd 20 jaar later werd verbroken door Harry "Butch" Reynolds. Later liep Evans op de 4x400 meter nog een wereldrecord wat ook 20 jaar zou staan.

Het meest bekende record van Mexico'68 was het record van Bob Beamon in het verspringen. Hij was al favoriet voor het verspringen, maar moest het toch waarmaken. Zijn eerste twee sprongen waren fout, dus hij moest in de derde sprong alle risico's nemen. De rest is geschiedenis.

Beamon sprong 8.90m. De optische apparatuur was niet in staat om zo'n afstand te meten en de afstand moest met de hand worden opgenomen. Totale verbazing alom, toen bleek dat de afstand 8.90m was. Het oude wereldrecord stond op 8.35 (overigens nog altijd verder dan het huidige Nederlandse record). Het record zou stand houden tot 30 augustus 1991, bijna 23 jaar.

(Hoewel dit Spaanse commentaar heel apart is om te horen en volgens mij heel jaren zeventig is, kan ik nergens het Nederlandse commentaar vinden. Mexico was toen nog heel ver weg en om kosten te besparen deelden de NOS en de BRT elkaars commentatoren. Een mooi verslag over die 8.90, vooral die zachte acht).

Overigens, als het over Mexico'68 gaat mogen twee andere dingen zeker niet onbenoemd blijven. Allereerst, de Black Power salute tijdens het Amerikaanse volkslied van Tommie Smith en John Carlos bij de medaille-uitreiking van de 200 m. Indrukwekkend, en dit jaar 40 jaar geleden, nu is er een zwarte presidentskandidaat. Opvallend is ook dat de nummer twee, de Australier Peter Norman, die sympatiseerde met actie van de twee andere atleten, ook een reprimande kreeg van zijn nationale Olympische comite. Als je de beelden ziet, is niet helemaal duidelijk of hij weet wat er achter zijn rug afspeelt, maar toch ziet het eruit dat hij het zeer ongemakkelijk heeft.

Ten ten tweede, Mexico'68 had echt het allermooiste Olympische affiche ever!

In 1996 waren de Olympische Spelen in Atlanta. De Amerikaanse atleet Michael Johnson wilde een unieke dubbel realiseren, door zowel de 200m en de 400m te winnen. Het programma werd hier zelfs special voor aangepast.

Nadat hij de 400m had gewonnen, keek op 1 augustus 1996 heel de wereld naar Atlanta om te zien of hij de dubbel kon volbrengen. Johnson was ontketend, op zijn gouden spikes liep hij de 200m in 19.32 sec, een verbetering van het oude record met 0.4 seconde. (Het oude record stond op naam van Pietro Mennea en was al uit 1979). De andere atleten stonden niet eens op de foto.

Het record staat nog steeds, in 1999 pakte Johnson ook nog het werelrecord op de 400m . Na de Spelen van Sydney stopte hij en is nu analist op de Britse televisie.

Overigens, in die finale liep een Belg, Patrick Stevens, de enige blanke in de finale. Hij werd knap zevende en werd natuurlijk geinterviewd door de Belgische televisie. Zijn eerste commentaar op de historische race: "Awel, wat was dat?"

De Tour de France loopt op z'n spannende einde, Wimbledon is voorbij (por dios, wat een finale!), langzaam naderen we de climax van deze sportzomer, de Olympische Spelen. Op 8 augustus 2008 om 20.08 lokale tijd zullen Sixteen Days of Glory van start gaan en de wereld zal zich verbazen van 16 dagen van topsport.

Omdat de Olympische geschiedenis ondertussen meer dan 100 jaar beslaat, de komende tijd wat historische beelden, gebeurtenissen en prestaties, die iedereen in het (in ieder geval mijn) geheugen gegrift staan. Door hun schoonheid, door het opmerkelijke verhaal of waarom dan ook. Met de hulp van het onvolprezen Youtube kom ik een heel eind.

Daar deze week Karadzic is opgepakt en de naam Sarajevo op het moment weer dagelijks in het nieuws is, als eerste het optreden van Torvill & Dean. Hun gouden kur bij het ijsdansen is waarschijnlijk het meest legendarische optreden tijdens ijsdansen ooit en zelfs mensen met een grote afkeer van alles wat maar met ijsdansen te maken heeft moesten toegeven dat dit wel iets heel historisch was. In ieder geval mooie beelden uit een tijd dat Sarajevo gewoon even de wintersporthoofdstad (dat is een mooi scrabble-woord!). Historisch!

(Sorry dat ik, nu eindelijk de zon schijnt, ik weer over winter en ijs begin).

Vandaag al weer (ongeveer) vier jaar geleden, dat wij de Vierdaagse uitliepen. 185 kilometer afzien en 15 kilometer feest. Toen een zeer zonnige Via Gladiola, nu nat, nat, nat. Hoe zwaar het toen was? Lees hier nogmaals het verhaal (stukje scrollen) en bekijk de beelden van mijn soepele tred in de herstelperiode. Maar wat ook opmerkelijk is, eindelijk de verklaring waarom Gus na de eerste dag een lokale bekendheid was en zo vaak werd aangesproken. (Voor de mensen die geen geduld hebben, kijk vanaf 11.46).

Nu de eerste stofwolken zijn opgetrokken, maar eens wat reacties.

Beste Bart Jan,

Het doet me veel pijn dat zo'n leuk Alecto-team het besluit heeft moeten nemen om Alecto te verlaten. Ik kan jullie beslissing heel goed begrijpen. Er is bij Alecto na H1 en D1 en de jeugd onvoldoende aandacht voor de "rest". Zelfs D2 en H2 moeten van alles zelf regelen (de tophockeycie heeft jarenlang niets gedaan). Pim en ik hebben ons ingezet voor de dames en helaas ontbreekt het ons de tijd om ook nog ons in te zetten voor de heren.
Ik hoop dat jullie het naar jullie zin hebben bij Alkemade en hoop dat tzt jullie nog terug te zien op Alecto. Ik vond de trainingen met jullie altijd heel gezellig.

Hi Bart, het doet mij en de rest van het Zevende pijn dat het Zesde alecto zal verlaten.Het zesde was altijd een voorbeeldteam voor ons Je tijdens een training en een wedstijd per week helemaal geven en daarna vooral de gezelligheid zoeken door middel van het drinken van enkele biertjes en het vervullen van allerhande vrijwillige taken was een hockeystijl en die ons zeer aansprak. Eigenlijk is het de enige manier waarop een vereniging kan functioneren. Ik hoop dat we tijdens de TD's, famileitoernooien en vrije zondagen nog kunnen genietn van jullie aanwezigheid en expertise. De fusieclub style zal door ons zo veel mogelijk in ere worden gehouden. Zonder engige moeite, want het is inmiddels onze stijl geworden. Bedankt voor alles en veel succes op Alkemade. Weet dat er op Alecto nog altijd fans en potentiele invallers van jullie rondlopen.

Hallo Bart Jan,

Een heftig bericht, een spijtig bericht. Terecht schrijf je over 150 Alecto jaren en dat betekent voor sommigen : was je groot genoeg om een stick vast te houden, die niet tussen je enkels en de zoom van zo'n kriebelige, wollige bruine Alecto-broek zou blijven steken, dan werd het hoog tijd om naar Alecto te gaan. Voor ons is Alkemade ook dichtbij, dus een ouderwetse supporter zal je daar weer aantreffen.

Super gezellig lieverd!! Wordt een leuke seizoen dan! :D

Hoi Bart Jan,

Jammer dat je weggaat ik had het nog niet gehoord. een echte alecto incrowder ben ik niet. Ik begrijp je kritiek en ik deel deze ook wel.

Geachte Alectobj, Beste alecto vriend,

schrok me rot van de brief van heren 6 en reageer even met.......jammer jammer en nog eens jammer...... wellicht zou het goed zijn de opzeggingsbrief op de site te publiceren opdat er reacties uit de club komen. Het gaat heren 6 goed bij alkemade!!!!!!

Helaas,helaas maar ik denk dat dit bestuur de schouders ophaalt en doorgaat op de voor hen zo
gebruikelijke manier. Eigenlijk hebben ze dit ook al gedaan met die lastige vrijwilligers.
Maar let op ! Bij de interlands hebben ze allemaal tijd voor de plaatselijke reclameblaadjes.
Toch mooi mijn kop in de "krant".Wat de toekomst brengt weet ik niet maar de sfeer is er nu
al uit op de club en de ABN/AMRO blijft de komende jaren ook langskomen. Veel plezier op Alkemade met z'n allen.


Hi Bart Jan,

ik heb je verhaal op de site gelezen en vind het jammer dat jullie weggaan. En in zekere mate kan ik mij vinden in het gehele verhaal. Want ik ben een paar jaar geleden gestopt met trainen geven omdat er toen nogal wat eisen werden gesteld mbt tot jht diploma's. En ik blijf het jammer vinden dat ik wat dat betreft het contact met de jeugd op Alecto ben kwijtgeraakt (ik geef nu weer training alleen aan de LG, mag ook zonder diploma!). En ook dat inderdaad oefenwedstrijden worden geregeld op onze trainingstijden, zonder dat daarover van te voren overleg wordt gepleegd... dat is meerdere malen voorgekomen.

Om maar niet te praten over onze trainingstijden, al jaren op dezelfde avond, waarbij in een keer zonder overleg een ander team wordt neergezet, die voor een deel onze trainingstijd overlapt. Ik betaal expres niet mee aan extra gelden voor het waterveld: ik zal er zelf met het team niet veel op spelen en heb geen kinderen die straks in de toekomst daarop zullen spelen. En inderdaad leden die bij andere clubs gaan trainen geven, terwijl er bij ons ook ruimte is. Zo jammer! En dat aan de renovatie van een terras wordt begonnen, terwijl de competitie nog bezig is en er nog toernooien waren gepland.. dat vond ik wel heel vreemd.

Met andere woorden, ik begrijp je verhaal en begrijp ook dat Alecto zich in deze tijden moet handhaven en op een hoger niveau getild moet worden. Het is alleen zo jammer dat daarbij alleen naar de jeugd wordt gekeken en niet naar de senioren. Maar sinds ik bij Alecto (in 1989) ben gekomen, heb ik dat al meerdere keren opgemerkt, want ik heb bij Dames 3 ook vaak moeten smeken om een trainer; er werd gewoon geen geld voor vrijgemaakt.

Nogmaals, jammer dat jullie met het gehele team weggaan, maar veel hockeyplezier bij Alkemade.

Fusieclub Heren 6 verlaat Alecto

Na, bij elkaar opgeteld, ongeveer 150 jaar lidmaatschap van Alecto heeft de Fusieclub Heren 6 besloten Alecto te verlaten. Dit was zeker geen gemakkelijke stap, maar na lang overleggen, nadenken, twijfelen, second opinions en nog meer nadenken, is besloten de overstap te maken naar Alkemade.

Allereerst omdat die vereniging kon bieden wat de Fusieclub vroeg. Een ruime selectie, zodat de aanvoerder niet tussen het werken door alleen maar bezig is invallers te regelen. Voor het eerst werd de Fusieclub ook getroffen door een groot aantal langdurige blessures (knie, rug, ribben). Wat al rampzalig was met zo'n kleine selectie. Plus het onregelmatig werken van verschillende leden, kinderen, partners die onregelmatig werken etc.

Kleine voorbeeldjes, de Fusieclub gebruikte dit seizoen negen keepers, de eerste telefoonrekening na het seizoen was 50 (!) euro lager dan tijdens de competitie. Bij een eerste telling en waarschijnlijk zijn we nog wat mensen vergeten blijkt dat er minstens 34 verschillende invallers zijn gebruikt dit seizoen. Deze voorbeelden maken duidelijk het zo echt niet langer kon. En de mogelijkheid om weer een “grote” selectie te hebben is de belangrijkste reden om de overstap naar Alkemade te maken. Maar het is zeker niet de enige reden.

De laatste jaren is veel veranderd binnen en op Alecto. De zogenaamde stap naar professionalisering is ingezet of wordt geprobeerd te maken. Daar is op zich niets mis mee, maar misschien was het beter geweest eerst het begrip professionalisering te definieren. Daarom maar weer een paar voorbeelden: Op woensdagmiddag is er geen drinken meer voor de mini’s na hun training. Als er vakanties of andere redenen zijn waarom er geen wedstrijden in het weekend zijn, dan is doordeweeks het clubhuis gesloten, hoewel er genoeg teams zijn die gewoon altijd door willen trainen. En de absolute topper, ondanks de enorme koelinstallatie voor het tapbier worden de bierfusten, nog steeds en totaal onnodig, opgeslagen in de koelruimte.

En dan begin ik nog maar niet over het waterveld-echec. Hoewel, als het dan eindelijk klaar is, dan komt er misschien een evaluatie van de hele aanleg. Waarom de beslissing om al in november te beginnen als er tien dagen droog en een temperatuur van boven de dertien graden nodig zijn. Ondanks Al Gore zijn november en de volgende maanden in Nederland niet echt bekend om hun droge en warme weer. Mensen die betaald worden door Alecto en zich bezighouden met de aanleg van dit prachtveld zullen dit binnenkort moeten gaan uitleggen in de jaarlijkse functioneringsgesprekken.

Onder het mom van die professionalisering zijn talloze trouwe vrijwilligers “afgevloeid”, trouwe sponsors weggelopen en wandelt heel veel hockeytechnische kennis gewoon de voordeur uit, naar Roomburg nog wel. Dit alles wordt door Alectobestuurders bezien achter een grijns en een blik van” Zeur niet zo, ga rustig slapen, wij weten wat goed is.”

Maar er is nog meer. De aandacht bij de senioren gaat al jarenlang naar vooral naar Heren 1 en Dames 1. Dat die meer aandacht krijgen is niet meer dan terecht. Ze zijn het vlaggenschip en het uithangbord van de vereniging. Een goede begeleiding en faciliteiten verdienen zij ook. Het is voor mij overigens nog steeds een raadsel dat met een trainer/coach, een looptrainer, een manager, een verzorger en een assistent-trainer het toch heel moeilijk is om twee keer per seizoen een scheidsrechter te leveren.

Maar dit even terzijde. Maar hoe is het mogelijk dat Alecto maar zeven Heren en zeven Damesteams heeft. Een club met 1200 leden. Na Heren 2 en Dames 2 houdt de aandacht snel op. De teams moeten het vooral zelf uitzoeken en worden aan hun lot overgelaten. Eventuele versterking moeten vooral uit de eigen “netwerken” komen. Geen trainers en zonder overleg worden er oefenwedstrijden gepland tijdens de trainingstijden van de lagere senioren. Bij de dameslijn spelen dezelfde problemen, maar door de fanatieke aanpak van Hay Liem en Pim de Zee is dat redelijk overeind blijven staan. Er bestaat het gevoel dat de senioren vooral interessant zijn voor de contributie.

Is dit allemaal de schuld van anderen? Dat is wel heel makkelijk. Natuurlijk heeft de Fusieclub ook fouten gemaakt. We hadden veel eerder aan de bel kunnen trekken. Naar ledenvergaderingen kunnen gaan en kritische vragen stellen. Dat is ook wel gedaan, maar vaak ook niet. Meer gesprekken voeren met mensen op de club. Wat dat betreft mag de Fusieclub zijn hand in eigen boezem steken.

Echter, de Fusieclub was vooral bezig met waar het bij een hockeyclub om draait, hockeyen. En deze core-business is de laatste jaren en zeker het laatste seizoen op Alecto een beetje vergeten. Teveel werd de aandacht gericht op randzaken als watervelden, terrassen, “lastige” vrijwilligers etc. Bovendien begonnen mensen zich groter te vinden dan de club. Hierdoor is Alecto voor veel mensen niet meer die warme plek die Alecto was. En ook voor de Fusieclub geldt dat de “chemistry” weg is.

Nogmaals, het is een hele stap. Zeker voor mij (K. Westerhuis). Na zoveel jaar weg bij Alecto, het doet echt pijn aan mijn hart. Maar bij Alkemade denk ik en met mij de overgebleven leden van de Fusieclub te kunnen doen wat we toch het liefst doen, lekker een potje hockeyen.

Alecto zal altijd mijn club blijven, uit het oog is zeker niet uit het hart. En bedenk, niemand is groter dan de club.

Saluti a tutti en iedereen heel veel succes en plezier volgend seizoen.

K. Westerhuis (reageren? Alectobj@tiscali.nl)

PS. Alle avonturen van de Fusieclub op Alkemade zijn natuurlijk te volgen op http://www.bj-inc.nl/.