BJ-Inc.nl

Het is weer maandag, dus........

Fusieclub Heren 6 – Ring Pass 6 2 – 0.

Toch een vrij historisch weekend voor de Fusieclub. Eigenlijk voor het eerst waren de afzeggingen minimaal, stroomde de ziekenboeg langzaam leeg en bleek iedereen ook terug van de wintersport. De paasrust had kennelijk goed gedaan. Slechts 1 invaller, niet zomaar eentje, want de toekomstige keeper van Ja1, voor de rest gewoon Fusieclub. Alleen Gus viel op het laatste moment nog met ziekte af, waardoor er toch nog een beetje werd geshopt zo hier en daar, en dus op een gegeven moment toch nog 3 man op de bank zaten. Een opstelling werd uit de hoed getoverd, het nagelnieuwe Zetacom veld werd betreden, zand, zand, everywhere. Al snel werd duidelijk dat de Fusieclub er erg veel zin in had. Vloeiende passing gecombineerd met een grote passie maakte snel dat het publiek zich zeer amuseerde. Toen de aankopen waren warmgelopen kon er zelfs nog een tandje worden bijgeschakeld en zo kwam de zeer verdiende 1-0 op het bord. Nas pakte heel koel een rebound in de verre hoek.
De tweede helft gaf hetzelfde beeld. De Fusieclub gaf nog meer gas, kreeg vele kansen, sprong daar slordig mee om, maar Oscar maakte erg fraai, na een leuke pass van Nas de 2-0. De deur ging op slot, Michiel (de keeper dus) liet zien waarom hij nu al een hype is, Pascal domineerde weer als vanouds en dus drie hele belangrijke punten. Complimenten aan iedereen, er is zeer goed gespeeld. Ook opmerkelijk. Niemand was de zomertijd vergeten.
K. Westerhuis (reageren? alectobj@tiscali.nl)
PS1. Michiel, Diekmanen, Nas en Wijnand, bedankt voor het invallen!
PS2. We hebben de gevarenzone een beetje verlaten.

PS3. Alecto's Achtste en Dames 538, bedankt voor het geweldige toeschouwen!
PS4. Kom maar op met die zomer!

Ongeveer een half jaar geleden kocht ik in de toch redelijk onvolprezen, maar ook wat als raar bekende boekhandel de Slegte een stripboek voor 1 euro. Het boek heette Leiden in Last en had in de hoofdrol twee detectives Jules & Ollie.

Een wel grappig verhaal over de hutspotketel en daarbij komen ze langs allerlei bekende plekken in Leiden, bekende Leidenaars komen er in voor en uiteindelijk komt alles goed natuurlijk.

Eenmaal thuis gekomen was ik, na het lezen van de strip, wel nieuwsgierig of er niet meer van dit soort strips waren. Tot mijn verbazing waren er nog veel meer, 25 om precies te zijn. Allerlei steden in Nederland en sommige steden zelfs twee keer, de mazzelaars.

Op dat moment dacht ik natuurlijk, ik wil ze allemaal. Ben een speurtocht op internet begonnen, alle bekende sites, als marktplaats, ebay, allestekoop enzovoort afgezocht. De score is nu 21 22 exemplaren, heb er dus nog vier drie nodig. En die zijn zeer hard to get. Betaalde ik gemiddeld 3 euro voor een exemplaar, de echte lastige zijn al voor vier, vijf keer zo veel gesignaleerd. Als ze uberhaupt al te vinden zijn. Daarom hier de titels die ik nog mis, mocht iemand er tegenaan lopen. Het Geheim van Oisterwijk, Terreur over Tilburg, Markant Maasstricht en de Witte Dame van Eindhoven. Mocht je de titels tegenkomen, laa het dan even weten, dan kan ik handelend optreden, toch het motto van 2008!

Overigens blijkt er nog een soortgelijke serie te bestaan, onder de titel de Zaak. Maar dat is voor later. Voor de echte nieuwsgierige mensen staat hier het verhaal van Leiden in Last. Let op blz 41. Daar staat iemand die menigeen toch wel heel bekend voorkomt!

Hoewel het deze week aardig bijltjesweek was/is in de literaire - en filmwereld, Hugo Claus, Anthony Minghella, is voor mij de opmerkelijkste naam toch wel die van Arthur C. Clarke. Een science-fiction-schrijver, natuurlijk het meest bekend van 2001: A space Odyssey. Bovendien werd hij op het Acht uur journaal zelfs een ziener genoemd. Hij bedacht in 1945 al de geostationaire satelliet en voorspelde het lopen van mensen op de maan. Maar de mensen zullen hem het meest herinneren aan dat boek, het commentaar dat hij later gaf bij de maanlanding, wat hem zeker in Amerika heel beroemd maakte, en later natuurlijk aan de film. Hij schreef zelf vier jaar mee met Stanley Kubrick aan het script, voor wat later de klassieke sf-film zou worden. De muziek, de beelden, alles klopt. En niemand snapt er iets van. Maar zonder 2001: A space odyssey geen Star Wars en geen Schone blaue Donau bij alle parodien waar maar iets van ruimtevaart in zit.
Clarke schreef nog drie vervolgen op 2001, maar die waren er slap en mager in vergelijking met het eerste deel. Deel twee 2010 is nog verfilmd, in de omschrijving van de film staat altijd:"Een dappere poging om de vragen die deel 1 opriep te beantwoorden, waar de regisseur niet helemaal in slaagt." Deel 3, 2063, is vooral een groot citaat van 2010, het laatste deel is dat eigenlijk ook, maar dan wordt wel eindelijk duidelijk wat die zwarte monoliet nu eigenlijk is. En hij heeft ook een hele mooie titel. 3001, the Final Odyssey.
90 jaar, mooie leeftijd, vooral als elk nieuwsprogramma als beeld de feestelijkheden laat zien van zijn negentigste verjaardag. Vandaag overleden, happy birthday to you!
Opmerkelijk verhaal overigens. De bemanning van de Apollo 9, de eerste Amerikaanse raket die om de maan zou vliegen, hadden een leuk geintje bedacht. Ten tijde van de vlucht was de film 2001 al uit. Het plan was nu dat als ze weer contact zouden hebben met Houston, dat ze zouden zeggen: "Oh my god, there's a giant monolith on the back side of the moon!" Uiteindelijk hebben ze besloten dit maar niet te doen. Wel jammer misschien.

Hoewel een weekje verder, maar het blessurevirus blijft nog steeds rondwaren binnen de Fusieclub. En naar het schijnt, binnen heel Alecto. Bovendien blijft de sneeuw ook nog lokken en tot slot, het wedstrijdprogramma van de zondag was zo in elkaar gedraaid dat invallers regelen eigenlijk zo goed als onmogelijk was. Er was dus al weer gauw over de gemeentegrenzen (en landsgrenzen) heen gekeken, afstanden nagerekend en natuurlijk heel veel gebeld. Kan je daar bij Alecto een vergoeding voor krijgen? Uiteindelijk na veel optellen, narekenen, wegstrepen en een beetje hulp van de weergoden was het mogelijk om een complete selectie naar Wassenaar te laten afreizen. Alleen compleet aankomen is ook lastig. Schoenen vergeten, Reeuwijk is toch verder weg van Wassenaar dan op de kaart lijkt enz. Zodoende begonnen met 9 man. Wel traditie-getrouw op de main-pitch en dapper stand gehouden, maar toen er eindelijk 11 man in het veld stonden was het reeds 0-4. Gelukkig gingen de hoofden niet hangen en werd er toch nog gevochten. De 2-10 is dan ook een wat vertekend beeld. Bjorn beukte er twee corners in, toch een score van 100%. Cousin Wilke keepte uitstekend, maar zo’n vreemdelingenlegioen was gewoon niet goed genoeg op elkaar ingespeeld. Zonde van de tip-in van Oscar. Nu even een weekje rust. De ziekenboeg kan weer wat meer herstellen en de neuzen weer dezelfde kant op.
K. Westerhuis (reageren? alectobj@tiscali.nl)
PS. Geert, Bjorn, Michiel, Arjan, Jean, Pons en Wil bedankt voor meespelen.
PS2 Opvallend de vriendelijkheid en gastvrijheid van de gastvrouwen van Kieviten (nee, dit is niet ironisch bedoelt). Voor de wedstrijd werd door een gastvrouw alle lege plastic-flesjes uit onze dug-out gehaald met de vermelding :” Zo kunnen we onze gasten toch niet ontvangen!” (Dit is niet verzonnen!)

Langzaam maar zeker komt het Eurovisie songfesvital weer dichterbij. Hoewel het mij allemaal bijzonder weinig boeit, toch even een moment om bij stil te staan. Na de val van de Muur en alle nieuwe Europese landen die meedoen, alsmede het televoting wat is ingevoerd, is het allemaal maar een merkwaardig iets geworden. Ook tijdens de Koude Oorlog was dat al het geval (Nederland gaf Duitsland altijd 12 punten), maar toen had je nog “vakkundige” jury’s, die de punten bepaalden. Nu televoting en veel Oost-Europese landen. Maakt allemaal niet uit, maar meedoen aan het Songfestival is tegenwoordig, zeker in Nederland, de doodsteek voor je zangcarriere. En het wordt meer en meer een freakshow. In 2006 won Lordi, een stel rockende monsters, en elk jaar nemen meer landen het steeds minder serieus. Recordhouder Ierland, zeven overwinningen, vaardigt dit jaar een kalkoen af. En er zal vast nog veel meer geks komen.
25 jaar geleden was alles nog overzichtelijk. Vakjury’s, dus geen televoting, geen landen uit Oost-Europa, 20 deelnemers, en deelnemen was nog goed voor je zangcarriere. In 1983 vaardigde Belgie de “band” Pas de Deux af, met de briljante plaat Rendez-Vous. Catchy deuntje, simpele tekst (Rendez vous, maar de maat is vol en mn kop is toe) en veel herhaling. Belgie is wat ingewikkeld, want het ene jaar mocht de BRT de afvaardiging regelen, het jaar erna de RTBF, de Franstaligen dus. Pas de Deux won het nationale Songfestival wat voor veel commotie zorgde. Er kwamen protestacties etc. maar Pas de Deux ging en werd 18e en dus bijna laatste. Die vakjury’s ook. Maar terugkijkend blijkt dat ze hun tijd ver vooruit waren.

(Dit is de opname van het nationale Songfestival, het optreden in Munchen staat hier).

Het is weer maandag, dus ......

Fusieclub Heren 6 - Groen Geel 4-4

Na de glorieuze derde mid-wintertitel op rij, was het nu weer tijd voor de gewone competitie. De winterstop is altijd een mooi moment om alle kleine kwaaltjes etc te behandelen en te genezen. Bovendien is er in die maanden altijd de lokroep van de besneeuwde bergtoppen. Dus toen op vrijdag ongeveer de rookwolken waren opgetrokken voor de eerste wedstrijd was er de volgende tussenstand. Vijf mensen geblesseerd, twee naar de sneeuw, en nog meer afzeggingen. Flink bellen en informeren, maar ook netwerken en rare oplossingen bedenken.Op papier dus elf spelers. Maar ook op zondag sloeg het blessurespook toe. Zelfs de invallers kregen pijntjes, problemen of konden in ieder geval niet spelen. Gelukkig handelde het spook zonder aanziens des persoons, dus de tegenstander had dezelfde problemen. En werd er dus begonnen met 9 tegen 8. Langzaam druppelde er nog wat spelers binnen. De stand bij rust. 1-3 in doelpunten, 11-10 in mensen. Nog meer spelers meldden zich voor de Fusieclub en de eindspurt werd ingezet. Bij 3-3 nog een tactische variant die bijna fataal werd (Wil als laatste man) maar Gus tipte toch nog de 4-4 binnen. Eindelijk dus weer een punt in de competitie. Nu hopen dat de alle pijntjes snel verholpen worden en de Fusieclub weer scherp de laatste helft van de competitie kan spelen.
K. Westerhuis (reageren? alectobj@tiscali.nl)
PS. Wil, Pons, Justus, Pierre bedankt voor het meespelen.
PS2. Doelpuntenmakers: Pons 2x, Gus en Wil.
PS3. Quote van het weekend, Ward Brand:”De mid-wintercompetitie is er juist om vals te spelen.”

Op reis gaan is leuk, maar thuis komen is leuker! Vorige week voor het eerst in meer dan 20 jaar van een echte berg afgeskied. De redelijk goede ervaring in Landgraaf hadden de verwachtingen wat opgeschroefd en ook de weersverwachtingen waren zeer goed, 20 graden in het dal, dus ook op de berg erg lekker. Bij gebrek aan rodelbaan, een curlingbaan scheen wel ergens aanwezig te zijn, dus toch maar de ski’s ondergeklikt en zoef.
Om een lang verhaal heel kort te houden, natuurlijk was het publiek de grote winnaar. Op een berg is heel iets anders dan in een hal. Bovendien waren de pistes zeer druk (vanwege het mooie weer, waren er ook zeer veel weekendbezoekers) en in de middag waren de pistes, mede door het mooie weer, compleet kapot geskied. Dus veel spectaculaire valpartijen. 1 keer sterretjes gezien, maar ook heerlijk in de stoeltjeslift gezeten. Dat blijft toch de topper.
Later nog een keer een middagje gegaan, toen last van een zwabberbeen (later bleek dat een sluiting van mijn schoen niet vast zat), nog meer spektakel voor de toeschouwers, maar uiteindelijk wel van de top tot in het dal geskied. ’s Avonds (en nu nog steeds) last van een rib, maar verder vrij ongeschonden uit de strijd gekomen. Heb een keer bewust het snelheidsrecord van Butcher aangevallen (misschien verbeterd), maar dat stuk piste kende ik nog van het rodelen (lees sleetje rijden), daar kon weinig misgaan als het gaat om het raken van bomen, paaltjes en andere gevaarlijke obstakels. Conclusie: Het is best leuk voor een dagje, zo af en toe.
Tot slot, opmerkelijk: Toen ik op mijn rug zo’n 15 meter naar beneden gleed (ik stop toch vanzelf wel), ontdekte ik opeens de naam van mijn ski’s. Salomon Streetracer. Is dat een naam voor een ski, Streetracer?