dinsdag 26 juni 2007
Komkommertijd
Nu de komkommertijd weer genadeloos aan het toeslaan is, en het van een komkommer naar een kikker maar een hele kleine stap is, maar wat klassiekers uit de Muppet Show. Klagende oude mannetjes,
zaterdag 9 juni 2007
Bruiloft van de eeuw
Superlatieven schieten tekort om de dag van gisteren te beschrijven. Het was een fantastische dag. Daarom maar een stukje Harrie Jekkers, die door de trouwambtenaar geciteerd werd. Het kan wat raar klinken in het begin, maar op het eind klopt het allemaal echt. En ik heb gesproken, en dat verhaal staat daar dan weer onder. Lot en Douwe, het was geweldig gisteren. Ik heb genoten en ik hoop jullie ook.
Lot en Douwe 8-6-2007
Omdat het toch onvermijdelijk zou worden dat ik een verhaaltje zou vertellen, dan maar een beetje vroeg op de dag, dan zijn we er maar vanaf. Allereerst, sinds 2005 probeer ik mijn speeches op te schrijven voordat ik ze uitspreek. En dat is wel zo prettig. Ten tweede, het opvallende toeval was dat toen de uitnodiging voor deze schitterende dag in de bus viel, op hetzelfde moment het Volkskrant Magazine een special had over trouwen. Met daarin, naast verhalen over bruiloften van bekende Nederlanders, treurige verhalen over trouwjurken op marktplaats, ook het ABC van de nuttige tips. Niet alleen voor het bruidspaar, maar ook voor de gehele entourage, waar ik mij dan voor het gemak dan ook even toe reken. Een belangrijke tip was de gouden zeven minuten regel. Laat sketches, speeches en andere onzin niet langer dan zeven minuten duren. Daar zal ik mij ook proberen aan te houden. En laat ik dan maar zeggen, dit was de aanloop, laat de zeven minuten nu maar ingaan. Let’s get to the point…
Douwe leerde ik kennen op de kleuterschool van de Schakel. Weet de naam van de juffen niet meer, maar daar was de eerste en na later bleek historische ontmoeting. Meer namen uit die tijd, Chuck, Butcher en Jan Paul. Zal niet de hele schoolcarrieres van ons beiden gaan vertellen, want die liep nogal uiteen, maar op het hockeyveld kwamen we elkaar weer tegen. Geen idee meer wanneer we voor het eerst bij elkaar in het team kwamen, maar in de jeugd vaak genoeg. In de A2 kwamen we weer bij elkaar. Onder de bezielende leiding van Der Rob werd de basis gelegd van wat later het herenteam zou worden met de bekende naam Des Heeren VII 3M team 4 ever high 5 six times enzovoort. En dat is ook dat Hans erbij kwam en nooit meer wegging.
Maar er was veel meer, de urenlange spelletjes op de computer, Police Quest, Space Quest 1 t/m veel, Larry etc. Het uit eten gaan op zaterdagmiddag waarbij we langzaam het gehele snackbarbestand van Leiden in kaart brachten de bezoekjes aan loempiasjaak. Natuurlijk niet te vergeten de fiets met twee zadels waar we vele uren op hebben gereden en zelfs een keer naar Voorburg en weer terug. Zo kan ik uren doorgaan maar goed er is die zeven minutenregel. Ook is het natuurlijk de bedoeling dat ik allerlei anekdotes ga vertellen, maar die kent iedereen al en ik moet die zeven minuten in de gaten blijven houden.
Dus we gaan snel verder, na wat schermutselingen was en is daar Lot. En om dan toch een oude mannenverhaal op te hangen, die heb ik nog begeleid op een schoolkamp. Die ook hockeyt en dankzij haar is Sylvia Karres de hockeysuperster geworden die zij nu is. Mooie bijnaam ook. Sir Drink a Lot, een naam die een zekere druk oplegt, maar daar had Lot weinig problemen mee.
Ik kan nog uren doorgaan met vertellen over de Zijlpoort, hockeytoernooien, kamperen op Ameland etc. maar goed, er is die zeven minuten regel en het doel van een speech is meestal dat je ergens naar toe praat en een soort van punt wil maken. Dus dat gaan we proberen. In al die jaren, dus eigenlijk vanaf de kleuterschool is er een stevige vriendschap gegroeid. Centraal erin stond altijd lachen, gek doen en dollen. Dat begon al vroeg met Paul Kieve die stiekem Aila probeerde te begluren, maar dat ging altijd en overal maar door. Een half woord was genoeg om weer een compleet verhaal aan te breien en iemand in totale verwarring achter te laten. Maar er was veel meer. Genieten van mooie sport, konden en kunnen we nog steeds uren naar kijken, natuurlijk mijn beruchte onhandigheid, maar Douwe was nooit te beroerd om mij te helpen met een klusje als het mij iets te moeilijk werd (En dat werd het al heel gauw). Een telefoontje en een afspraak was zo gemaakt. En ik heb zelfs wat dingen geleerd daarvan en wordt nu zelfs gevraagd om te helpen met een verbouwing of een klus (en dan niet alleen voor de catering.) Onvergetelijk en wat ook zeker niet onvermeld mag blijven is het sport kijken op de van Effendreef. Douwe moest vroeg op en ging slapen, ik praatte nog uren door met de Sheriff over de sport en zo dan verder over van alles.
En nu is Lot daar ook bij, en er is niets veranderd. Het is nog steeds lachen, we worden ouder en wijzer, de onzin blijft. De gesprekken worden alleen maar beter, wat niet altijd van de sport gezegd kan worden (De sport op tv that is, op het hockeyveld is het nog steeds elke keer een spektakelstuk).
Zo’n vriendschap heb ik altijd heel normaal gevonden, want ik wist niet beter. Na wat gebeurtenissen in het langere en nabije verleden heb ik ontdekt dat het helemaal niet zo normaal is en eigenlijk heel bijzonder. Mensen om je heen die er altijd voor je zijn, die je niet elke dag hoeft te spreken of te zien. Maar die er zijn dan als het nodig is. En onvoorwaardelijk. Daarom kan ik zeggen dat ik het een feest en een eer vind om zo’n vriendschap met jullie te hebben en dat ik zo ontzettend trots was dat ik ben gevraagd om jullie getuige te zijn. En ik denk dat alle andere getuigen minstens net zo trots zijn. Het gebeurt mij niet vaak, maar ik was echt sprakeloos. Maar goed, daar waren jullie zelf bij. Ik wens jullie en dat is namens alle getuigen heel veel plezier vandaag nog het verdere leven, maar de twijfel die ik daar over heb is kleiner dan de kans dat Elvis nog leeft. En om dit alles wat luister bij te zeggen was er een leuk cadeau bedacht, maar zelfs het o zo betrouwbare bedrijf HEMA kampte opeens met een onvermoedde tegenslag, dus dat houdt je nog van te goed, bij de eerste getuigenbqq (wel een mooi scrabblewoord). En dan eindig ik maar zoals alle sprookjes eindigen, ze leefden nog lang en gelukkig…..
Nou vooruit, eentje doen dan? De tompouce anekdote. Na weer lange avond stappen werd de avond afgesloten bij Bakker Meijers. Die verdiende wat bij door stappers midden in de nacht lekker verse broodjes etc te verkopen. Douwe had, nadat hij al wat harde ontmoetingen met een hek had gehad, zijn oog laten vallen op een tompouce. Lekker, maar na een avondje stappen. Ik heb hem een paar happen zien nemen, maar op een gegeven moment zijn we toch maar richting huis gefietst. Of Douwe de tompouce helemaal had opgegeten wist niemand eigenlijk, maar de tompouce was verdwenen. De volgende dag kwam het antwoord. Douwe ging boodschappen doen en wilde die betalen. Bij het open van zijn portemonnee werd alles duidelijk. Hij had de tompouce in zijn portemonnee gedaan. Dat was wel lekker makkelijk meenemen……
Omdat het toch onvermijdelijk zou worden dat ik een verhaaltje zou vertellen, dan maar een beetje vroeg op de dag, dan zijn we er maar vanaf. Allereerst, sinds 2005 probeer ik mijn speeches op te schrijven voordat ik ze uitspreek. En dat is wel zo prettig. Ten tweede, het opvallende toeval was dat toen de uitnodiging voor deze schitterende dag in de bus viel, op hetzelfde moment het Volkskrant Magazine een special had over trouwen. Met daarin, naast verhalen over bruiloften van bekende Nederlanders, treurige verhalen over trouwjurken op marktplaats, ook het ABC van de nuttige tips. Niet alleen voor het bruidspaar, maar ook voor de gehele entourage, waar ik mij dan voor het gemak dan ook even toe reken. Een belangrijke tip was de gouden zeven minuten regel. Laat sketches, speeches en andere onzin niet langer dan zeven minuten duren. Daar zal ik mij ook proberen aan te houden. En laat ik dan maar zeggen, dit was de aanloop, laat de zeven minuten nu maar ingaan. Let’s get to the point…
Douwe leerde ik kennen op de kleuterschool van de Schakel. Weet de naam van de juffen niet meer, maar daar was de eerste en na later bleek historische ontmoeting. Meer namen uit die tijd, Chuck, Butcher en Jan Paul. Zal niet de hele schoolcarrieres van ons beiden gaan vertellen, want die liep nogal uiteen, maar op het hockeyveld kwamen we elkaar weer tegen. Geen idee meer wanneer we voor het eerst bij elkaar in het team kwamen, maar in de jeugd vaak genoeg. In de A2 kwamen we weer bij elkaar. Onder de bezielende leiding van Der Rob werd de basis gelegd van wat later het herenteam zou worden met de bekende naam Des Heeren VII 3M team 4 ever high 5 six times enzovoort. En dat is ook dat Hans erbij kwam en nooit meer wegging.
Maar er was veel meer, de urenlange spelletjes op de computer, Police Quest, Space Quest 1 t/m veel, Larry etc. Het uit eten gaan op zaterdagmiddag waarbij we langzaam het gehele snackbarbestand van Leiden in kaart brachten de bezoekjes aan loempiasjaak. Natuurlijk niet te vergeten de fiets met twee zadels waar we vele uren op hebben gereden en zelfs een keer naar Voorburg en weer terug. Zo kan ik uren doorgaan maar goed er is die zeven minutenregel. Ook is het natuurlijk de bedoeling dat ik allerlei anekdotes ga vertellen, maar die kent iedereen al en ik moet die zeven minuten in de gaten blijven houden.
Dus we gaan snel verder, na wat schermutselingen was en is daar Lot. En om dan toch een oude mannenverhaal op te hangen, die heb ik nog begeleid op een schoolkamp. Die ook hockeyt en dankzij haar is Sylvia Karres de hockeysuperster geworden die zij nu is. Mooie bijnaam ook. Sir Drink a Lot, een naam die een zekere druk oplegt, maar daar had Lot weinig problemen mee.
Ik kan nog uren doorgaan met vertellen over de Zijlpoort, hockeytoernooien, kamperen op Ameland etc. maar goed, er is die zeven minuten regel en het doel van een speech is meestal dat je ergens naar toe praat en een soort van punt wil maken. Dus dat gaan we proberen. In al die jaren, dus eigenlijk vanaf de kleuterschool is er een stevige vriendschap gegroeid. Centraal erin stond altijd lachen, gek doen en dollen. Dat begon al vroeg met Paul Kieve die stiekem Aila probeerde te begluren, maar dat ging altijd en overal maar door. Een half woord was genoeg om weer een compleet verhaal aan te breien en iemand in totale verwarring achter te laten. Maar er was veel meer. Genieten van mooie sport, konden en kunnen we nog steeds uren naar kijken, natuurlijk mijn beruchte onhandigheid, maar Douwe was nooit te beroerd om mij te helpen met een klusje als het mij iets te moeilijk werd (En dat werd het al heel gauw). Een telefoontje en een afspraak was zo gemaakt. En ik heb zelfs wat dingen geleerd daarvan en wordt nu zelfs gevraagd om te helpen met een verbouwing of een klus (en dan niet alleen voor de catering.) Onvergetelijk en wat ook zeker niet onvermeld mag blijven is het sport kijken op de van Effendreef. Douwe moest vroeg op en ging slapen, ik praatte nog uren door met de Sheriff over de sport en zo dan verder over van alles.
En nu is Lot daar ook bij, en er is niets veranderd. Het is nog steeds lachen, we worden ouder en wijzer, de onzin blijft. De gesprekken worden alleen maar beter, wat niet altijd van de sport gezegd kan worden (De sport op tv that is, op het hockeyveld is het nog steeds elke keer een spektakelstuk).
Zo’n vriendschap heb ik altijd heel normaal gevonden, want ik wist niet beter. Na wat gebeurtenissen in het langere en nabije verleden heb ik ontdekt dat het helemaal niet zo normaal is en eigenlijk heel bijzonder. Mensen om je heen die er altijd voor je zijn, die je niet elke dag hoeft te spreken of te zien. Maar die er zijn dan als het nodig is. En onvoorwaardelijk. Daarom kan ik zeggen dat ik het een feest en een eer vind om zo’n vriendschap met jullie te hebben en dat ik zo ontzettend trots was dat ik ben gevraagd om jullie getuige te zijn. En ik denk dat alle andere getuigen minstens net zo trots zijn. Het gebeurt mij niet vaak, maar ik was echt sprakeloos. Maar goed, daar waren jullie zelf bij. Ik wens jullie en dat is namens alle getuigen heel veel plezier vandaag nog het verdere leven, maar de twijfel die ik daar over heb is kleiner dan de kans dat Elvis nog leeft. En om dit alles wat luister bij te zeggen was er een leuk cadeau bedacht, maar zelfs het o zo betrouwbare bedrijf HEMA kampte opeens met een onvermoedde tegenslag, dus dat houdt je nog van te goed, bij de eerste getuigenbqq (wel een mooi scrabblewoord). En dan eindig ik maar zoals alle sprookjes eindigen, ze leefden nog lang en gelukkig…..
Nou vooruit, eentje doen dan? De tompouce anekdote. Na weer lange avond stappen werd de avond afgesloten bij Bakker Meijers. Die verdiende wat bij door stappers midden in de nacht lekker verse broodjes etc te verkopen. Douwe had, nadat hij al wat harde ontmoetingen met een hek had gehad, zijn oog laten vallen op een tompouce. Lekker, maar na een avondje stappen. Ik heb hem een paar happen zien nemen, maar op een gegeven moment zijn we toch maar richting huis gefietst. Of Douwe de tompouce helemaal had opgegeten wist niemand eigenlijk, maar de tompouce was verdwenen. De volgende dag kwam het antwoord. Douwe ging boodschappen doen en wilde die betalen. Bij het open van zijn portemonnee werd alles duidelijk. Hij had de tompouce in zijn portemonnee gedaan. Dat was wel lekker makkelijk meenemen……
woensdag 6 juni 2007
Bob
Kreeg gisteren een sms van "mijn" castingbureau, of ik mee wilde doen in de serie Flikken. Daarvoor moest ik vandaag in Amsterdam zijn. Werd wat lastig door de nachtdienst, dus maar niet gedaan. Wel gezocht op het onvolprezen Youtube, naar bewijzen van mijn grote acteerverleden. En inderdaad, de Bob-commercial van het WK stond erop. Dus bij deze. Ben ik nog in beeld? Zet het filmpje stil bij 11 seconden. (Klok telt terug)
maandag 4 juni 2007
(Loch) Nessie(s)
Het is weer maandag, het hockeyseizoen is voorbij, maar......
Goed nieuws! In augustus 2005 kwam er weer een nieuw kid on de blog. Nessies. Leuke verhalen uit de wondere wereld van de politie en dingen die haar boeide en avonturen die ze meemaakt(e).
Sinds 1 januari 2007 is het nogal stil bij Nessies. De nieuwjaarswens staat er nog steeds en verder was er ook weinig nieuws. Nu ben ik altijd van het geen nieuws, goed nieuws, en vond ik het altijd wel vrolijk, die nieuwjaarswens. Maar, zoals ik al zei, er is goed nieuws. Nessies is weer gesignaleerd. Ze was gewoon een stukje gaan zwemmen.
Goed nieuws! In augustus 2005 kwam er weer een nieuw kid on de blog. Nessies. Leuke verhalen uit de wondere wereld van de politie en dingen die haar boeide en avonturen die ze meemaakt(e).
Sinds 1 januari 2007 is het nogal stil bij Nessies. De nieuwjaarswens staat er nog steeds en verder was er ook weinig nieuws. Nu ben ik altijd van het geen nieuws, goed nieuws, en vond ik het altijd wel vrolijk, die nieuwjaarswens. Maar, zoals ik al zei, er is goed nieuws. Nessies is weer gesignaleerd. Ze was gewoon een stukje gaan zwemmen.
