BJ-Inc.nl

Niet op 10 oktober, maar wel op de wereld. Welkom Gijs! En het mooie is, je bent nu al lid van de How Loo can we go All-Stars. Veel plezier en ik hoop dat je snel naar huis mag. (Een heel mooi huis overigens.)
Tot slot, check hier, mijn foto is 'geleend'!

Het is weer maandag, dus.........

Fusieclub Heren V – Roomburg XII 3 – 2

Na de meer dan glorieuze overwinning van vorige week, was het vandaag de dag om het seizoen nu al te vervolmaken. Winnen van Roomburg. Een zo goed als voltallige selectie, vijf wissels maar liefst, de afgelopen training werd de gretigheid weer geproefd. En eigenlijk was het een afscheidswedstrijd van Ger (inderdaad, het scheermes Il Gilleto), die alle werelddelen de komende tijd gaat verkennen. The Main pitch, nog steeds mooi weer, wat kon er nog mis gaan. Snel bleek dat de Fusieclub niet de absolute scherpte had, die toch wel gewenst was. Frank bracht de Fusieclub wel na een opmerkelijke strafcornervariant op voorsprong, maar ondanks de aanmoediging van een niet stoppende stroom van kinderwagens, buggy’s en kinderen, was de ruststand toch 1-2. Ondanks een superlatieven tekort schietende aanval, na een juweel van een pass van Pascal, die door Douwe keihard op de paal werd gejaagd. Wat menig toeschouwer aardig in verwarring bracht.
De tweede helft ging het roer om. De beuk ging er in, de gele vechtmachine werd ingeruild voor het fraaie combinatiehockey en dus konden de goals niet uitblijven. De absolute scherpte was nog steeds niet aanwezig, maar geduld is ook een kwaliteit. Wachten op de goals die gingen vallen. Inderdaad, Koko 2 – 2 en Koko 3 – 2.
De deur werd in het slot gegooid en dus het seizoen is af. Eric P. probeerde nog zijn goal van vorige weet te evenaren, helaas lukte het net niet. Daarom, wat een start voor de Fusieclub. Uit winnen van Alphen en nu thuis van Roomburg. Wat er ook gebeurd, het seizoen is af. Of om met de zoon van Uncle Jesse te spreken:’ Nou papa, die partytent hoeven we voorlopig nog niet af te breken.’
K. Westerhuis (reageren? Alectobj@tiscali.nl)
PS. De prestaties van zusterteam Dames V mogen ook niet onderbelicht blijven.
PS2 Dames VI kan ook een aardig potje ballen
PS3 Nog een week!!!!!!

Het is weer maandag en de zondag was glorieus, dus......

Fusieclub Heren V – Alphen 4 – 3.

Er zijn genoeg vergelijkingen, the Curse of the Bambino, the Doom of the Dome, de vloek van de farao, Pete Sampras of Boris Becker die Roland Garros wint. Ivan Lendl die wint op gras. Alphen uit, het is onmogelijk daar te winnen. In de lange historie van de Fusieclub en al het voorafgaande kon er eigenlijk maar één overwinning worden bedacht en dat was in de vorige eeuw. Maar de Fusieclub was getergd tot op het bot, eindelijk begon de competitie, het weer was weer ongelooflijk mooi, en het belangrijkste de absolute scherpte was aanwezig. Vanaf het eerste fluitsignaal van de overigens zeer goed leidende scheidsrechters, was de gretigheid duidelijk zichtbaar. Dus de 1 – 0 van Maurits was niet meer dan logisch dat die viel. Alphen, gesteund door een opmerkelijk grote en fraaie supportersschare, had gewoon niets in te brengen. Dat ze toch de 1 – 1 maakte was toeval en eigenlijk ook hands.
Dit was voor de Fusieclub gewoon geen enkel probleem. Douwe, vers terug van een hoogtestage in het Bella Italia, maakte na een vloeiende aanval, zoals beschreven in het boekje van Tineke Blans, 2 – 1 en later zelfs nog 3 – 1 uit een strafcorner.
In de rust werden de laatste puntjes op de spreekwoordelijke i gezet, toch kon een kleine verslapping niet voorkomen worden. Alphen wist terug te komen tot 3 – 3, maar toen bleek dat de Fusieclub meer was dan de som der delen. De vechtmachine werd ingeschakeld, aanvalsgolf na aanvalsgolf volgde, de bal wilde er alleen niet in. En toen kwam het aspect der training om de hoek kijken. Getraind op z’n Duits, winnen in de laatste minuut, vond Eric P. het allemaal welletjes. Met nog een minuut te spelen nam hij de bal de cirkel in, pielde zijn verdediger gek, leek de bal te verliezen en versloeg toen de keeper met een weergaloos lobje. Por dios, wat een goal. Fingerlicking good. Zo een, waar je nog wel een aantal dagen op kan teren. Ik denk dat zelfs Willem van Zuilen even stil was geweest van zo’n goal. In de laatste minuut, dus het onmogelijke was gebeurd. Gewonnen in Alphen!!!!!! Met mooi weer en mooi publiek. En dan met zo’n goal winnen. De zondag kan al niet mee stuk!!!!
Volgende week weer een klassieker. Dan ontvangt de Fusieclub Roomburg, de enige echte streekderby van de regio. En daarna de bekende Fusieclub Kantine extravaganza!!!!! Met goede muziek en een goede service!
K. Westerhuis (reageren? Alectobj@tiscali.nl)
PS. Voor het eerst in een hele lange tijd heeft de Fusieclub een positief doelsaldo!)
PS2 De namen van de helden van dit legendarische duel. Cousin Wilke, Douwe, Frank, Hans, Sergei (zijn rentree op de hockeyvelden), Bram, Jurriaan, Eric P. Onno P. (in een bloedvorm), Uncle Jesse, Koko, Maurits, Onno van der V. en Chris.
PS3. Was al vermeld dat Eric P. echt een waanzinnige goal maakte?
PS4 Het verslag is de maandag na de wedstrijd te lezen op www.bj-inc.nl

De radio, de radio, wat is er op de radio, de radio....
Vandaag weer op de radio. Luister gezellig mee op 106.1 fm of anders hier.
Vanaf 14.00.
(Doet de link het niet, surf dan hier naar toe en klik op luister live.)

Het is weer maandag en het seizoen is ook weer begonnen.......

Fusieclub Heren V – Noordwijk III ????????????????

De trainingen waren al begonnen. De scherpte was alom aanwezig. Sergei, winnaar van de beste nieuwkomer-award. Onno v/d V. die als meest afgetrainde lid uit de zomer terug kwam. De messen geslepen, de neuzen dezelfde kant op. De doelstellingen zeer duidelijk, het linkerrijtje, complete nieuwe gear. Waar kon het nog aan liggen. Het antwoord kwam al op zaterdagmiddag. Noordwijk kreeg het team niet rond en heeft zich teruggetrokken. Iedereen scherp in de startblokken en dan blijkt dat de starter er niet is. De hoeveelheid schuttingtaal die op dat moment door de verschillende leden van de Fusieclub werd gebezigd zal hier nu niet herhaald worden, maar de teleurstelling was duidelijk. Geen wedstrijd dus. Jammer, jammer, jammer en volkomen k.t.
Dan wordt het volgende week Alphen uit. Kenners weten dat winnen daar zo goed als onmogelijk is, maar de Fusieclub gaat het weer proberen. Dan weer zo goed als compleet. Dus Hans, beware voor de gele en groene kaarten. Verder valt er weinig te melden. Slechts nog de dank aan Alecto’s Achtste, die meteen bereidt waren om de Fusieclub uit de Brand te helpen. En natuurlijk om ze te feliciteren met hun glorieuze overwinning, waarmee zij de negatieve spiraal na 24 nederlagen op rij eindelijk hebben weten om te buigen. Een chapeau is wel op z’n plaats.
K. Westerhuis (reageren? alectobj@tiscali.nl)

Woensdag was het dus zover. Mijn eerste stappen naar mijn claim-to-faim. Hoewel eerder was gezegd dat ik al om 08.00 nodig was, hoefde ik uiteindelijk pas om 16.00 aanwezig te zijn. Ruim op tijd, zeer professioneel, was ik aanwezig op de set. Had twee overhemden bij mij, twee broeken, een colbert en een polo, die ik na het gebeuren aan kon doen, want het was best warm. De set zag er wel grappig uit, een uitgebrande taxi, een omver gereden groentekraam en een naar beneden gevallen piano. Acteurs waren nog een vechtscene aan het oefenen.
De contactpersoon was echter onvindbaar, maar een, vermoedelijk belangrijk iemand, belangrijke mensen hebben een oortje en een walkie-talkie, wees mij door naar de 'locatie-bussen', daar zou vast wel iemand zijn. De locatiebussen zijn vooral hele oude bussen, die fungeren als kleedkamer. Niet een heren en een damesbus, nee gewoon één bus voor make-up en kleding. Na mij hebben gemeld vonden ze mijn overhemd wel heel erg wit, dus moest ik door naar de make-up. Wat ik wel heel stoer vond. In de bus werd op dat moment Bart Oomen (één van de drie mannen van de Amstelreclames) geschminkt. De styliste vroeg aan mij wat ik nog meer bij mij had, maar mijn andere overhemd was ook te wit. 'Wel een oranje polo,' zei ik nog en inderdaad die was goed. Hele weg naar Amsterdam voor niets zo enorm zitten zweten. Kreeg er ook nog een jas bij, want de scene speelde zich af in november. Het was die dag ongeveer 28 graden.
Terug bij het meisje van het casting-bureau sprak zij de historische woorden:' We lopen iets achter,' wat meestal betekend een uur wachten. Kreeg even tijd om rond te kijken en de 'sterren' te tellen. Johnny de Mol, Frits Lambrechts, Tycho Gernandt, Bert Klunder,Mimi Ferrer, Quintis Risti en nog allerlei bekende gezichten, die ik alleen niet van naam kende. (De meeste namen die hier staan heb ik ook moeten opzoeken.) Het meisje van de casting mij vertellen dat ik ook wel op de set mocht gaan kijken en 'daar is ook catering hoor.' Gelukkig, ik maakte mij al zorgen.
Tijdens het wachten kon ik kijken naar de opname van een andere actiescene. Met vechten en joelende Marokaanse jongetjes op scooters en veel politie. Was grappig om te zien en zo ging het wachten toch ook wat sneller. Complimenten aan de locatie-scouts, die deze straat en deze plek, Hasebroekstraat in De Baarsjes, hadden gevonden. Na ongeveer anderhalf uur was het dan eindelijk mijn beurt. De laatste scene van de dag was een zeer massale scene, vandaar dat er zoveel 'sterren' aanwezig waren. Mijn belangrijke taak was, net zoals mijn mede buurtbewoners, om druppelsgewijs(!) naar het pleintje te komen lopen, waar van alles gebeurde. De commissaris kwam aan met zijn auto, een busje vol met agenten en ook werd er nog een piano afgeleverd. Was leuk, want het moest een keer of zes opnieuw, elke keer auto's weer terug. Piano in het busje, busje weer weg, iedereen weer op zijn beginpositie. Dan luisteren naar het pianospel, shot van de andere kant en nog maar een keer vanaf halverwege. Zoals gezegd, het speelt zich af in november, maar er stonden er genoeg in t-shirt en korte broek, de bomen waren nog helemaal groen. Kleedsters renden af en aan om toch maar iedereen van jasjes te voorzien. Langzaam werd het ook iets donkerder, dus dan wat meer lampen en zilveren reflectieplaten, grappig om te zien. En opmerkelijk, we waren op de afgesproken tijd van ongeveer 19.00 klaar.
Achteraf bleek dat ze al twee dagen bezig waren op die locatie en dan is het in televisieland altijd tijd voor een feestje. Dus de catering was weer zeer goed verzorgd. Tapas, stokbrood, brie, bier, rosé, wijn en peppersweats. Een hele schaal vol, en dat was niet alleen voor de acteurs, maar ook voor de figuranten. Dus wel wat peppersweats meegepikt. En voor deze enerverende dag nog 20 euro gekregen.
Dan de dingen die opvielen.
De acteurs zitten tijdens het wachten alleen maar te bellen en te bellen en te bellen. Bert Klunder was de hele tijd aan het eten, en ik vond Bart Oomen het meest serieus, want die was tijdens het wachten zijn tekst nog een keer aan het oefenen.
De baan van opnameleider is echt een hondenbaan.
Ik dacht dat bij figuranten altijd gewoon een blik mensen werd open getrokken, maar dat is helemaal niet zo. Elke buurtbewoner was geselecteerd. Er was een lijst, waarop elke buurtbewoner met naam stond. Nooit geweten. Misschien kom ik nog wel op de aftiteling.
Kortom, het was wel leuk om een keer mee te maken. De serie komt in december volgens mij op televisie en wel op de kwaliteitszender Talpa, als die dan nog bestaat. En wie weet wat mijn volgende Oscar-winnende rol wordt.

Raymond, Anicka & baby, nu nog wonend in de hoofdstad van Nederland, maar binnenkort verhuisend naar de media-hoofdstad van Nederland, zijn de laatste tijd getuige van echte televisie-produktie. De nieuwe spannende, vermoedelijke politieserie van de nieuwste Nederlandse kwaliteitszender Talpa, Bureau van Speijk. Hoewel gemeld wordt dat er nog weinig over deze serie te vinden is, wist Anicka zelfs het castingbureau te achterhalen. Voor de gein, en puur voor de gein, gisteravond mij ingeschreven bij dit castingbureau. Vanmiddag hingen ze al aan de telefoon (eigenlijk in de ochtend nog.) Of ik morgen beschikbaar was. Gelukkig heb ik zeer aardige collega's en na wat regelen ben ik morgen beschikbaar. Waarvoor mijn hartelijke dank aan diezelfde collega's. Later op de dag ben ik nog teruggebeld over wat en hoe precies en inderdaad, wat ik al dacht, niet zomaar een rol, maar meteen de topzware rol van........buurtbewoner. Elke lange mars begint met een eerste stap!
Nu weet ik uit ervaring(!) dat televisie vooral wachten en wachten is, dus we zullen morgen wel zien.
Binnenkort meer.