vrijdag 13 augustus 2004
Komt dat Schot (Slot)
Het sprookje is weer voorbij. De tweede ronde, de eerste echte televisieronde, dus met jury, loze interviewtjes, en een camera op je neus als je door een gang loopt. Donderdag begon het allemaal. Gewoon als geintje meedoen. Met ongeveer 120 man verzamelen bij de Kuip, want om 15:30 aanwezig. Nu heb ik ontdekt dat televisiemaken vooral wachten, wachten, wachten is. Van te voren was verteld welke wedstrijd die ik moest verslaan. Veel informatie over gezocht. Wat bleek? De samenvatting was 90 seconden, wat je kreeg te zien stond op het formulier, en er was ruim de tijd om dat formulier te bekijken. Half vier aanwezig, om zes uur (!) mocht ik eindelijk een hokje in om mijn commentaar te geven. Toen nog vier hokjes en geen vakjury, hoewel ik wel John van Vliet zag rondlopen. Nog drie kwartier wachten op de uitslag, wonder boven wonder, ik was door de eerste ronde. Dat wist ik dus om ongeveer kwart voor zeven. Toen de briefing voor de volgende dag, een interview en promo's inspreken. Tijdens de briefing werd gezegd, kom vooral op tijd!
De volgende dag, vandaag dus, netjes op tijd, wel leuk om de mensen van gisteren weer te zien. Eerste mededeling. Door regen, techniek, slecht licht etc. zijn we al ruim een uur achter op schema. Dus weer wachten. Nu hadden we de informatie gekregen van vijf wedstrijden, een half uur voor de echte opname voor de 'echte' jury kreeg je te horen welke wedstrijd je zou krijgen. Wederom 90 seconden. En weer wachten, wachten, wachten. Ondertussen interviewtjes en maar suf naar dat formuliertje staren en wachten tot je werd geroepen. Werd ook nog geinterviewd en kon eindelijk zeggen dat Willem van Zuilen mijn favoriete verslaggever was. Maar die kenden ze natuurlijk niet, want ik zei ook nog dat hij eigenlijk ook mee moest doen. En nog een beetje blabla.
Toen was ik aan de beurt. Eerst nog op een krukje wachten, werd je ook weer gefilmd. Opeens ontdekte ik dat ik helemaal weggedroomd was op het krukje. Alle informatie eigenlijk vergeten. Dan de slachtkamer in. Hugo Borst, Barbara Barend en Theo Reitsma. Reitsma heette mij welkom, aardige man en vervolgens ging het helemaal mis. Er zouden drie camera's staan, ik heb ze niet gezien. Maar het verslag ging voor geen meter. De intro was goed, maar de beelden duurde langer dan verwacht, kon de spelers amper herkennen, en de enorme blunder, ik noemde de keeper van Feyenoord Patrick Paauwe, kondigde een actie aan, die weer veel te lang op zich liet wachten. Alleen mijn slotzin (het was een wedstrijd in de sneeuw) waar juichende Feyenoord-supporters te zien waren deed ze nog een beetje lachen. 'Voor hun wacht een mooie apres-ski.' Ik werd niet geslacht, maar het was gewoon niet genoeg. Jammer, maar het is niet anders. Wel weer ontdekt hoe nep tv is. We moesten allemaal dezelfde kleren aan als gisteren. Als er iets onherstelbaar anders, werd je weggestuurd. Het woord gisteren mocht niet eens gebruikt worden. Gisteren werden beelden gemaakt van de 120 mensen die binnen kwamen. Op tv komt de suggestie dat alles langs de vakjury is gegaan, wat dus niet zo is. Op tv zal het net lijken dat ik in de eerste ronde afval, maar ik ben dus eigenlijk toch nog één ronde doorgekomen. Maar goed. Het was leuk om mee te maken. Maar ik moet toch echt iets anders bedenken voor mijn definitieve 'claim of fame.' Vanaf 2 oktober (die aflevering mis ik helaas) op televisie.
De volgende dag, vandaag dus, netjes op tijd, wel leuk om de mensen van gisteren weer te zien. Eerste mededeling. Door regen, techniek, slecht licht etc. zijn we al ruim een uur achter op schema. Dus weer wachten. Nu hadden we de informatie gekregen van vijf wedstrijden, een half uur voor de echte opname voor de 'echte' jury kreeg je te horen welke wedstrijd je zou krijgen. Wederom 90 seconden. En weer wachten, wachten, wachten. Ondertussen interviewtjes en maar suf naar dat formuliertje staren en wachten tot je werd geroepen. Werd ook nog geinterviewd en kon eindelijk zeggen dat Willem van Zuilen mijn favoriete verslaggever was. Maar die kenden ze natuurlijk niet, want ik zei ook nog dat hij eigenlijk ook mee moest doen. En nog een beetje blabla.
Toen was ik aan de beurt. Eerst nog op een krukje wachten, werd je ook weer gefilmd. Opeens ontdekte ik dat ik helemaal weggedroomd was op het krukje. Alle informatie eigenlijk vergeten. Dan de slachtkamer in. Hugo Borst, Barbara Barend en Theo Reitsma. Reitsma heette mij welkom, aardige man en vervolgens ging het helemaal mis. Er zouden drie camera's staan, ik heb ze niet gezien. Maar het verslag ging voor geen meter. De intro was goed, maar de beelden duurde langer dan verwacht, kon de spelers amper herkennen, en de enorme blunder, ik noemde de keeper van Feyenoord Patrick Paauwe, kondigde een actie aan, die weer veel te lang op zich liet wachten. Alleen mijn slotzin (het was een wedstrijd in de sneeuw) waar juichende Feyenoord-supporters te zien waren deed ze nog een beetje lachen. 'Voor hun wacht een mooie apres-ski.' Ik werd niet geslacht, maar het was gewoon niet genoeg. Jammer, maar het is niet anders. Wel weer ontdekt hoe nep tv is. We moesten allemaal dezelfde kleren aan als gisteren. Als er iets onherstelbaar anders, werd je weggestuurd. Het woord gisteren mocht niet eens gebruikt worden. Gisteren werden beelden gemaakt van de 120 mensen die binnen kwamen. Op tv komt de suggestie dat alles langs de vakjury is gegaan, wat dus niet zo is. Op tv zal het net lijken dat ik in de eerste ronde afval, maar ik ben dus eigenlijk toch nog één ronde doorgekomen. Maar goed. Het was leuk om mee te maken. Maar ik moet toch echt iets anders bedenken voor mijn definitieve 'claim of fame.' Vanaf 2 oktober (die aflevering mis ik helaas) op televisie.
