zaterdag 24 juli 2004
Via Gladiola
De laatste dag en een kwartier voordat we op zouden staan begint het keihard te regenen. Meteen flitsen allerlei dingen door je hoofd. Nee toch, niet weer, kunnen we geen taxi nemen. De moeder van Gus was de dag ervoor ook gearriveerd en die lag wakker in haar tent, of ze ons niet moest komen brengen. In regenpak naar de ontbijtzaal en alles goed inpakken en toch maar fietsen. Maar wonder boven wonder, de vloek van het regenpak bestond nog! (Iedere scholier kent het drama, van het nemen van de beslissing wel of geen regenpak, en is het eenmaal aangetrokken, dan is het gestopt met regenen.) Nog geen 4 minuten op fiets en het stopte. Bij de start snel alles uit, knippen en gaan. Nog één keer 50 kilometer. Het regenjack kon snel in de tas, Noorse of Deense militairen met fluitjes en toch bij veel mensen de spirit van de laatste dag. Maar het bleef toch erg zwaar, hoewel na de Zevenheuvelenloop, een brug toch een stuk makkelijker ging. Ik had ondertussen mijn traditionele trage start, maar na zo'n anderhalf uur Gus en Arjan weer bijgehaald. Gus zijn kleine teen deed echt veel pijn, zelfs hij had niet zo'n soepel tred meer en Arjan liep al twee dagen op karakter. Na twee uur zat ik al bijna tegen een hongerram aan, waardoor ik besloot het eetschema aan te passen. Elk uur een broodje, i.p.v twee om de twee uur. Dit bracht mij zeker meer balans en minder honger. Het pauzeschema werd goed aangehouden. Eerst twee uur lopen, vijf minuten pauze en telkens een uur lopen, 4 á 5 minuten pauze en weer een uur lopen. Hierdoor konden wij een redelijk tempo houden. Echter, na vier(!) uur was mijn water al op (1,5 liter) en op dat moment zaten we weer in de middle of nowhere. Het was mijn slechtste stuk van de dag, want ik moest Gus en Arjan ongeveer 80 meter voor mij zien. Het strikte pauzebeleid en de ongeloofelijke gastvrijheid van alle mensen zorgde snel voor nieuw water en meer moraal.Voor de laatste vier uur toch maar besloten om naar de doping te grijpen en het werkte echt. En toen kwam Cuijk. Altijd geroemd om zijn feestelijkheid. Op het industrieterrein van Cuijk snel een pauze en toen de gekte in. Ongeloofelijk! Mensen, tien rijen dik op sommigen stukken, allemaal juichen en aanmoedigen, voor jou! Terwijl je ze niet eens kent. Echt heel gaaf, bandjes, café's met muziek, partytenten over de hele straat heen, natuurlijk de burgemeester een hand gegeven. Een aardig voorproefje voor de Via Gladiola. De beroemde pontonbrug, maar daarna opeens weer een stuk leeg. Nog wel een muurtje gevonden voor een pauze, het einde was nu echt bijna daar. Toen vanaf Molenbeek, krankzinnig. Overal langs de weg mensen, vijf rijen dik, zingen applaudiseren, juichen, verzin het maar. Opmerkelijk, in plaats van de tent met notabelen, stond de burgemeester van Malden gewoon op een vluchtheuvel. De familie van Gus stond in Nijmegen, dus elk verkeersbord kijken hoever naar het Radboud ziekenhuis, want daar stonden ze. Bij een New Balance banier, een lange rechte weg, dus die moesten we snel zien. Maar dat viel tegen. Dat maakte de blijdschap er niet minder om toen we ze hadden bereikt. Trots, zowel de familie als wij, met gladiolen voor het laatste stuk. Drukker, drukker, het werd file-wandelen (later hoorden wij dat door de regenbui in de ochtend, veel mensen later waren gestart en er dus een enorme piek was, toen wij ook net binnenkwamen.) Dit is best vermoeiend en de laatste meters zagen er ook niet echt meer uit. Het nare was echter dat na de bocht er nog door een aantal straatjes geslingerd werd, voordat de finish echt bereik was. Maar...we did it!!!!!!! Wat een gevoel, pijn en vreugde door elkaar, dat is heel apart. Kruisje gekregen en op zoek naar mijn ouders, die helaas in de drukte niet meer te vinden waren en ook het telefoongebeuren lag helemaal plat. Jammer, maar ik weet dat ze apetrots zijn en morgen ga ik lekker mosselen met ze eten. Morgen volgt nog de epiloog en misschien wat foto's. Weet niet of ze gelukt zijn. De slotconclusie is echter al duidelijk..... Het was een onvergetelijke ervaring, we hebben het Vierdaagse Kruisje (linksboven in de hoek) en hebben de belangrijke conclusie getrokken.... Dit nooit meer! Morgen nog een analyse en een epiloog.
