BJ-Inc.nl

Nu AH zo ongeveer gestopt is met hun spaarrekening ben ik toch maar eens gaan rondkijken naar andere spaarrekeningen. Gelukkig zijn er sites waar je van alles kan vergelijken. En dus kwam ik uit op de site van de DHB Bank, want die hadden een hoge rente etc. Een informatiepakketje aangevraagd en dat lag laatst in de bus. Daarin de begeleidende brief.

Geachte heer, mevrouw,

Hartelijk dank voor uw interesse in sparen bij de DHB Bank!

Gezien het feit dat DHB Bank momenteel bezig is met de ontwikkeling van een nieuwe spaarbrochure, verzoeken wij u vriendelijk om een kijkje te nemen op onze website www.dhbbank.com Hier vindt u alle benodigde informatie inzake onze spaarproducten.

Met vriendelijke groet,

DHB Bank
Afdeling Spaarrekeningen.

Tsja, als ik daar alles had gevonden had ik geen informatiepakket aangevraagd. Aan de andere kant is het erg netjes dat ze dit zo melden, maar ik heb toch het gevoel of ze een lege envelop hebben gestuurd. Misschien een idee om bovenstaande even op de website te vermelden. Spaart een hoop werk, denk ik.
Gelukkig heb ik een leuke postbode.

Nu alles al weer een even achter de rug is en ik zelf alweer meer kan dan alleen maar rechtdoor lopen, werd ik door Gus toch nog even verrast met een fraai
filmpje. Heel soepel allemaal. Verder alle mensen bedankt die via deze site al onze avonturen hebben gevolgd. De interesse was zeer groot, gezien de bezoekersaantallen.
Ondertussen is het weer komkommertijd, en kijken we maar uit naar één ding.... Het NK Bommetje in Stadskanaal. Jammer dat gisteren tijdens het NK-scootmobiel op het circuit van Zandvoort er geen commentaar van Olav Mol bij was. (Oudere Zandvoorters pinkten een traantje weg, want dit spektakel deed hen denken aan de tijd dat de Formule 1 bolides nog over Zandvoort raasden. Mooie vraag, wie won de laatste Grand Prix Formule 1 op Zandvoort?) We komkommeren ondertussen verder en verder. Het is wel duidelijk dat ik ook aardig mee doe in dit gebeuren en houdt er dan ook maar snel mee op.

Nu de rust weer een beetje is teruggekeerd en ook de langzaam het gevoel in benen en armen weer normaal aan het worden is, toch nog maar de nababbel.
De Vierdaagse is werkelijk een enorm evenement, met enorm veel deelnemers. Een heel aparte sfeer, heel relaxed en 's ochtends tijdens de start stonden de feestgangers de wandelaars weer toe te juichen. Mensen zitten al vanaf heel vroeg in hun tuin zitten, kinderen die langs de hele route staan met koekjes, snoepjes en andere hapjes. Iedereen die Goeiemorguh roept. Kraampjes overal, vooral toen het mooier weer werd. En vooral op het eind van elke dag, als de klok de twaalf heeft gepasseerd. De tweede dag langs de kroegen van Nijmegen, de derde dag vanaf de Zevenheuvelenweg, en natuurlijk de kilometerslange Via Gladiola waar de mensen echt acht, negen rijen dik stonden. En dat was het meest aparte van allemaal. Al die voor ons totaal onbekende mensen die je staan aan te moedigen alsof je de Alpe d'Huez aan het opfietsen bent, van Armstrong bent weggefietst en het geel kan pakken.
De gastvrijheid van de mensen langs de weg. We sprongen zomaar in een tuin om op een muurtje te gaan zitten en de eigenaar van de tuin kwam meteen naar ons toe. 'Willen jullie koud water?' Later bood hij nog komkommer aan, soep en brood. Aan een paar wildvreemden. Even water bijvullen, dat kon overal. Hele waterwerken waren er in tuinen gebouwd om de wandelaars van vocht te kunnen voorzien. Ik ben zelfs nog ergens naar de WC geweest om Nelson Mandela op de trein te zetten. Heel apart allemaal.
Maar most of all was het toch afzien. De regen op de eerste dag, de warmte op de dagen erna. Tien uur lopen per dag, al wisten we de eerste drie dagen onder de tien te blijven. Het afzien, zoals gelezen in briljante boeken als van Santander naar Santander en Parijs is nog ver  kwam mij erg bekend voor. Mijn zwakke punten lagen vooral tussen uur drie en uur zes. De zwarte sneeuw is gezien en zeker niet door mij alleen. Flauwgevallen Bobbettes, strompelenden mensen, we hebben ze allemaal gezien. Maar we hebben hem uitgelopen!
Daarom nu de dank voor de volgende mensen:
Arjan, Gus en Tristan, de wandelvereniging, zonder hun was het nooit gelukt.
De Familie van Bolhuis, Westerduin en alle aanverwanten van die families, die langs de lijn stonden en ons aanmoedigden.
Petra, voor haar mentale steun, ook tijdens de trainingen het afgelopen halfjaar en niet te vergeten de tip voor de waterzak bij de Kruidvat. Die heeft zijn geld wel opgebracht.
De oude thefreeze, die zijn complete archief aan fietstochten aan ons leende om te kunnen trainen op lange afstanden.
Conferentie-oord de Poort, voor de gastvrijheid, de vriendelijkheid en het lekkere eten.
Douwe, voor het mogen lenen van de fietsendrager.
Maikel, voor het ontwerpen van het logo van de wandelvereniging en het lenen van je tent.
Myrthe, voor haar levensvreugd, en de wil om al zo snel op deze wereld te komen, en dat dan ook deed.
Jiri en Asha, het is altijd leuk om even bekenden te zien op een voor jou onbekende plek.
Alle mensen die belden, berichtjes stuurden of op een andere manier ons steunden tijdens onze tocht.
The Coca-Cola Company voor het produceren van Aquarius.
Iedereen die ik vergeten ben.
En ondanks dit nu een beetje een positief stukje is, tot slot. Het was werkelijk een unieke ervaring, maar NOOIT MEER!
Oh ja, we hebben werkelijk geen enkele Sultana gegeten!

De laatste dag en een kwartier voordat we op zouden staan begint het keihard te regenen. Meteen flitsen allerlei dingen door je hoofd. Nee toch, niet weer, kunnen we geen taxi nemen. De moeder van Gus was de dag ervoor ook gearriveerd en die lag wakker in haar tent, of ze ons niet moest komen brengen. In regenpak naar de ontbijtzaal en alles goed inpakken en toch maar fietsen. Maar wonder boven wonder, de vloek van het regenpak bestond nog! (Iedere scholier kent het drama, van het nemen van de beslissing wel of geen regenpak, en is het eenmaal aangetrokken, dan is het gestopt met regenen.) Nog geen 4 minuten op fiets en het stopte. Bij de start snel alles uit, knippen en gaan. Nog één keer 50 kilometer. Het regenjack kon snel in de tas, Noorse of Deense militairen met fluitjes en toch bij veel mensen de spirit van de laatste dag. Maar het bleef toch erg zwaar, hoewel na de Zevenheuvelenloop, een brug toch een stuk makkelijker ging. Ik had ondertussen mijn traditionele trage start, maar na zo'n anderhalf uur Gus en Arjan weer bijgehaald. Gus zijn kleine teen deed echt veel pijn, zelfs hij had niet zo'n soepel tred meer en Arjan liep al twee dagen op karakter. Na twee uur zat ik al bijna tegen een hongerram aan, waardoor ik besloot het eetschema aan te passen. Elk uur een broodje, i.p.v twee om de twee uur. Dit bracht mij zeker meer balans en minder honger. Het pauzeschema werd goed aangehouden. Eerst twee uur lopen, vijf minuten pauze en telkens een uur lopen, 4 á 5 minuten pauze en weer een uur lopen. Hierdoor konden wij een redelijk tempo houden. Echter, na vier(!) uur was mijn water al op (1,5 liter) en op dat moment zaten we weer in de middle of nowhere. Het was mijn slechtste stuk van de dag, want ik moest Gus en Arjan ongeveer 80 meter voor mij zien. Het strikte pauzebeleid en de ongeloofelijke gastvrijheid van alle mensen zorgde snel voor nieuw water en meer moraal.Voor de laatste vier uur toch maar besloten om naar de doping te grijpen en het werkte echt. En toen kwam Cuijk. Altijd geroemd om zijn feestelijkheid. Op het industrieterrein van Cuijk snel een pauze en toen de gekte in. Ongeloofelijk! Mensen, tien rijen dik op sommigen stukken, allemaal juichen en aanmoedigen, voor jou! Terwijl je ze niet eens kent. Echt heel gaaf, bandjes, café's met muziek, partytenten over de hele straat heen, natuurlijk de burgemeester een hand gegeven. Een aardig voorproefje voor de Via Gladiola. De beroemde pontonbrug, maar daarna opeens weer een stuk leeg. Nog wel een muurtje gevonden voor een pauze, het einde was nu echt bijna daar. Toen vanaf Molenbeek, krankzinnig. Overal langs de weg mensen, vijf rijen dik, zingen applaudiseren, juichen, verzin het maar. Opmerkelijk, in plaats van de tent met notabelen, stond de burgemeester van Malden gewoon op een vluchtheuvel. De familie van Gus stond in Nijmegen, dus elk verkeersbord kijken hoever naar het Radboud ziekenhuis, want daar stonden ze. Bij een New Balance banier, een lange rechte weg, dus die moesten we snel zien. Maar dat viel tegen. Dat maakte de blijdschap er niet minder om toen we ze hadden bereikt. Trots, zowel de familie als wij, met gladiolen voor het laatste stuk. Drukker, drukker, het werd file-wandelen (later hoorden wij dat door de regenbui in de ochtend, veel mensen later waren gestart en er dus een enorme piek was, toen wij ook net binnenkwamen.) Dit is best vermoeiend en de laatste meters zagen er ook niet echt meer uit. Het nare was echter dat na de bocht er nog door een aantal straatjes geslingerd werd, voordat de finish echt bereik was. Maar...we did it!!!!!!! Wat een gevoel, pijn en vreugde door elkaar, dat is heel apart. Kruisje gekregen en op zoek naar mijn ouders, die helaas in de drukte niet meer te vinden waren en ook het telefoongebeuren lag helemaal plat. Jammer, maar ik weet dat ze apetrots zijn en morgen ga ik lekker mosselen met ze eten. Morgen volgt nog de epiloog en misschien wat foto's. Weet niet of ze gelukt zijn. De slotconclusie is echter al duidelijk..... Het was een onvergetelijke ervaring, we hebben het Vierdaagse Kruisje (linksboven in de hoek) en hebben de belangrijke conclusie getrokken.... Dit nooit meer! Morgen nog een analyse en een epiloog.

Hier het verhaal van donderdag, voor de mensen die de meel niet gekregen hebben.
 
I run right in to hell and back!

Vandaag de Zevenheuvelenloop. Volgens kenners, de mooiste dag van de Vierdaagse, tenminste dat zeggen ze altijd op het nieuws. Hitte was voorspeld, een recordaantal uitvallers op de tweede dag en nog een heftig onweer in de avond. Daardoor alles toch weer heel vochtig, dus mist, maar het was prettig dat de zon wat langer wegbleef, daardoor was het toch iets beter uit te houden. Maar mooi? Nelson Mandela speelde al heel snel op, maar de gastvrije Nijmegenaren wisten dit op te lossen. Alleen op de speciale lus voor 50 km, dwars door korenvelden, maar nergens een huis, dus ook geen publiek, dodelijk saai en erg heet. Water daar al op. Na vijf uur lopen. Gelukkig kwam het volgende dorpje snel en kon dat bijgetankt worden. Het was al afzien, en toen moesten de Zevenheuvelen nog komen. Allerlei ervaringsdeskundigen om ons heen verzekerden ons dat de Zevenheuvelen weg slechts vier heuvels had, waarvan de eerste het zwaarst was. Dus de eerste heuvel zingend en in een goed tempo naar boven. Bleek dat we nog niet eens op de Zevenheuvelenweg waren! Proberen te drinken en blijven drinken. Maar slechts vier heuvels. Me reet! Groesbeek is het Rome van Gelderland of Limburg, gebouwd op zeven heuvels. Op en neer, op en neer. Wel overal publiek en toch ook wel een goed pauzebeleid. Die enorme gastvrijheid. Wij gingen bij wildvreemden in de tuin zitten en kregen meteen water, komkommer, soep en brood aangeboden. Heel aardig. Diezelfde ervaringsdeskundigen die maar wisten te melden dat dit de laatste heuvel was. Pas na Berg en Dal ging het in een rechte lijn naar Nijmegen. Wat ook nog lastig is, elke keer denk je, dit gebouw ken ik, nu zijn we vlak bij de finish. Niet dus. Mensen met bordjes nog 500 meter, echt niet. Dus uiteindelijk de oogkleppen op en gaan. Wel lekker was het applaus de laatste echte 200 meter. We zijn nog nooit zo diep gegaan. Arjan bijna een heat-stroke, maar gelukkig niet verbrand. Het was hel vandaag. Nog één dag. We nemen het niet te licht op, want het blijft 50 km. Overigens wel een goede tijd van 9 uur en 45 minuten.

Bedankt voor het doormelen Douwe, hier het verhaal alsnog.

Na het debacle van gisteren, de regen, mensen die met onderkoeling worden afgevoerd, wij gelukkig niet, vandaag een nieuwe kans. Mooi weer was voorspeld, dus de zonnebrand ingepakt, veel vocht en ook eten. Ik had last van een compleet niet functionerend linkerbeen, maar om daar nu voor te stoppen. Tristan had dinsdag teveel zwarte sneeuw gezien en lag compleet aan gruzelementen en kon helaas echt niet starten. Weer een helse fietstocht, we kunnen de weg nu aardig vinden. Alleen ontdekten we heel gauw dat een deel van onze fietsroute ook de wandelroute was. Alternatieven in donker Nijmegen zoeken, lastig, maar de start gehaald en kwart voor vijf vertrokken. Om het niet-functionerende been weer aan de praat te krijgen, toch maar de wandelpas gezocht. Rustig tempo beginnen. Doordat we zo laat startten lekker veel ruimte om ons heen. Langzaam kwam er leven in ons. Weinig bewolking, dus snel licht, ook prettig, maar alle vocht van de dag ervoor moest eerst ook nog verdampen. Snel een handzoen voor een fantastisch mooie politie-agente, veel soldaten in het begin. Gezellig gekletst met Canadezen en een speldje gekregen. Al met al voelden wij ons veel beter dan gisteren. Eerste dorpen, Wijchen, daar gebeurde wat weinig. Het Goeiemorgen was weer niet van de lucht, maar de liedjes werden beter. Evenals het weer. De extra lus voor de vijftig was weer zo’n dodelijk saaie dijk, heb toen wel zwarte sneeuw gezien. Toen de mist eindelijk opgetrokken was, sloeg de zon geweldig toe. Tijdig gesmeerd en een veel beter pauzebeleid zorgden ervoor dat het redelijk ging, nogmaals, veel beter dan gisteren. Het been deed weer normaal en alle dorpen, weer Wijchen, Beuningen en Weurt (en vast nog wel anderen) waren nu wel compleet uitgelopen. Dit gaf een heerlijke sfeer, alleen kwamen alle afstanden weer bij elkaar op het smalste stuk van het parcours. Traditiegetrouw de burgemeester een hand gegeven. In Nijmegen door het kroegenkwartier als afsluiter. Daar was het wel al feest en moest er stapvoets gelopen worden. Wel erg feestelijk. Snel bezoekje aan Jiri en Asha, foto’s van ons in de regen gezien en toen de finish. Schitterende tijd van negen uur en 55 minuten. En wel moe zijn, maar toch beter voelen dan gisteren om dezelfde tijd. Lekker voeten omhoog. Voor de bui binnen. Een wolkbreuk teistert nu de camping, maar we blijven lachen (althans dat proberen we) Morgen de Zevenheuvelenloop. Heb een iets beter gevoel.

Water, water, everywhere and all the boards did shrink
Water, water, everywhere, but not a drop to drink
 
De eerste dag, de dag van Elst. Slechte nachtrust van alle vier, negen uur in bed als je niet moe bent en dan slapen is geen succes. Vroeg op, 2:45, het begon net een beetje koud te worden in de tent. Werkelijk een helse fietstocht in het donkere bos, bijna zonder licht, startbewijs verliezen, gelukkig lette Arjan op. Door die fietstocht pompte de adrenaline door mijn lichaam en wat het essentieel toch wat rust te nemen, want anders zouden we ons meteen over de kop lopen. Uitgeluid door zeer veel mensen die net terug kwamen van de feesten en dat was toch een hele mooie start. Jammer alleen dat ze slechts ‘We zijn er bijna’ konden inzetten. Over de Waalbrug, spectaculair, zeker en dan in het donker door allerlei kleine dorpjes, die allemaal waren uitgelopen om ons te zien. Af en toe een leuk muziekje, de eerste dorpjes hadden nog afspraken gemaakt over één muziektent per straat en iedereen die maar Goeiemorgen! Riep. Zelf had ik een hele slechte start, de eerste anderhalf uur waren moeilijk, de eerste boterhammen kwamen er zelfs bijna weer uit, maar eenmaal opgegeten kroop ik langzaam uit mijn dal. Zeer veel mensen, temperatuurtje waarbij wij onze fout jasjes nog aan konden houden, maar er was toch het vermoeden van een zonnetje. Helaas, niets bleek minder waar. Na 4,5 uur begon het te spetteren, wat al snel in stevige regenbuien veranderde. En het hield niet op. Het publiek had het minder naar zijn zin, de wandelaars ook, wandelaarshumor is zeer afhankelijk van het weer. Toen in Elst de 40, 30 en 50 km bij elkaar kwamen en dan ook nog allemaal door dat ene zeer natte straatje moest, was de frustratie hoog. Uniek, het publiek klaagde dat de wandelaars achterlangs liepen. Wel natuurlijk de burgemeester van Elst gezoend. Pauzes nemen werd heel lastig, want alles was nat en ik had ook nog te maken met Nelson Mandela, die toch wel heel graag op de trein wilde. Een droge stoel, maar daardoor verloor ik Gus en Arjan uit het oog. Even zitten, toen de dijk, vast heel mooi, maar met wind en regen en heel veel mensen met paraplu’s, wat eventueel inhalen heel moeilijk maakte. Gelukkig niet in de verkeerde brug getrapt en toen de finish. Kapot, maar goede tijd. Negen uur, 50 minuten. Een handkus gegeven aan een heerlijke agente, Gus op TV Gelderland en moe, moe, moe. Het is ondertussen gestopt, en nu wordt het warm. Voor alle volgers nog het volgende bericht. Alle telefoons gaan om 20:00 uit. Oh ja, Eus, Kees, Lot en Douwe, jullie berichtjes kwamen precies op tijd, had net een heel slecht moment. Morgen weer.

Nog één nachtje slapen. Dan gaan we los. Nou ja, nachtje. Kwart voor drie de wekker. Met een schitterend blauw licht. Gus heeft gezorgd voor de accommodatie. Zeer puik. Conferentieoord de Poort. Lekker eten, goed douches etc. Alles voor elkaar. Het echte vakantiegevoel heeft toegeslagen. Ook al even sfeer geproefd in Nijmegen. Die stad licht al sinds zaterdag op z’n gat met de Vierdaagsefeesten. Apart sfeertje en al heel erg druk. Gezellig druk op de Wedren, daar waar het allemaal begint. Hypermoderne wandelpas met goodies bag van hoofdsponsor New Balance. Bandana, twee nuttige boekjes en a lot of crap, waaronder Advil voor spieren en gewrichten, net genoeg voor één been (als je zo groot bent als ik). Genoten van een lokale specialiteit, alleen de cola was erg laf en eigenlijk gewoon vies. Alleen in de voormalige DDR heb ooit smeriger gedronken. Maar het water van de Poort maakt een hoop goed. Toch wel zenuwachtig, gelukkig mijn Grolsch Radio bij mij voor de nuttige informatie van Keizerstad Radio, maar morgen natuurlijk Radio Tour de France. Gaan zo gauw onze (lucht)bedden opzoeken en hopen dat we een oogje dicht doen. Helaas buurvrouw, ik zaag een boompje door. Probeer hier een beetje alles te vertellen over de komende vier dagen en heb mijn In Jos we Trust camera nog niet aan de praat gekregen, dus daarvoor moet er toch ergens anders gezocht worden. Heb wel een SD/MMC aangeschaft, die foto’s komen nog wel. 

Het begint nu allemaal wel heel dichtbij te komen. Net de tas ingepakt en alle 'gear' bij elkaar gezocht, wat we allemaal denken nodig te hebben. Morgen het vertrek naar Nijmegen. En alles zit nu in de tas. Nu weet ik waarom ik zo'n hekel heb aan op tijd inpakken, ik ben meer van een uur van te voren alles in een tas flikkeren instappen en wegrijden, nu zit ik de hele tijd te denken wat ik nog ben vergeten. Heb zelfs een lijstje gemaakt en alles aangestreept wat ik bij me heb. En toch..... zit maar te denken wat ik nog vergeten ben.
Verder knap zenuwachtig en gespannen aan het worden. Moet denken aan de woorden van Erwin Nijboer,
 meesterknecht van Mathieu Herman en Miquel Indurain, die laatst te gast was bij radio Tour de Fance. 'Indurain en alle klimmers waren altijd zenuwachtig voor de eerste bergetappe, omdat ze eigenlijk niet wisten hoe goed hun benen zouden zijn.'  Dat gevoel heb ik nu ook. We gaan maar genieten en alles op ons af laten komen.
Nog één nachtje slapen en dan het vertrek naar Nijmegen, nog twee nachtjes en dan begint het.
Spannend, spannend, spannend!

Wat bij de trainingen allemaal is geleerd, moet de komende week in praktijk gebracht worden. Grootste gevaren tijdens het wandelen, behalve overstekend wild, automobilisten en fietsers zijn uitdroging en de hongerram. Vandaag het puntje op de ie geslagen wat betreft die laatste gevaren.  

Dit is slechts voor twee personen voor vier dagen. Water en brood staan hier nog niet bij, evenals de bananen, wat echt goeie energiebommen zijn. Aquarius natuurlijk om de man met de hamer van ons af te houden. Ervaring uit Amersfoort hebben geleerd dat na de eerste dag het eten van brood steeds moeilijker gaat en dan overschakelen op Sultana's is heel verstandig. 
Mocht het op de natuurlijke manier niet helemaal lukken, dan hebben we altijd de doping nog om ons er doorheen te slepen (het publiek is natuurlijk de beste doping.)
En andere dingen als chocolade, natuurlijk het energierijke Bifi-worstje en de vuist vol pinda's. Daar kan het dus ook niet aan liggen. Het zal toch allemaal van ons moeten komen.
Nogmaals het is voor vier dagen. We zijn er wel ongeveer klaar voor. Nog vier dagen!!!
Oh ja, hier staan allemaal mensen uit Nijmegen die ook loggen.

Het komt allemaal steeds dichterbij. Kon ik gisteren nog vertellen over het zeer fraaie logo, we gaan ons steeds meer als echte wandelaars gedragen. Lekker fout trainingsjack en natuurlijk een verenigingsshirt. Ja, het komt allemaal heel dichtbij. Nog vijf dagen!
(Voor degenen die het t-shirt niet konden lezen, hier staat de opdruk.)

Nu het aftellen is begonnen, worden ook langzaam de puntjes op de spreekwoordelijke ie gezet. Heel belangrijk, zeker in het wandelpeleton, is dat je herkenbaar bent. Nu hebben de meeste wandelverenigingen gekozen voor een onvoorstelbaar lelijk (maar wel van de bekende couturitier Pierre Cemetiere) trainingspak, heuptassen, buttons en afritsbroeken, wij hebben gekozen voor een logo. Dat in één keer alles zegt.

Nog zes dagen!

Over een week zit de eerste 50 km er al op. Gaan we nu al bijna naar bed. De mengeling van spanning, zenuwen en uitkijken naar wordt steeds groter en sterker. Vooral toen ik even hier ging kijken. (Klik door op de balk 4Daagse in beeld en dan de foto's van 2003.) De laatste voorbereidingen worden ondertussen getroffen. En het weer gaat ook beter worden!
Over foto's gesproken...... hier staan veel foto's van het Stick 'Em Up Toernooi in Zevenbergen. Het zijn niet de foto's van Thefreeze, die zit nu lekker in Italië, maar van de organisatie. Ik heb ze heel snel bekeken, we komen zo af en toe nog wel voorbij.
Nog een week!!!

Zoals Henk Westbroek zou zeggen: 'Werkelijk een schitterend t-shirt!' Bedankt, Eus, Kees, Uschi en Jet. Hij is echt supercool.
En Heinz Ketchup is de enige echte. (Voor de mensen, die de nieuwe ketchupfles nog niet hebben gebruikt, houdt de opening van je af tijdens het knijpen. Een licht knijpje en de ketchup komt er met een sneltreinvaart uit.)

Oh ja, ben geen fan van John Kerry, ook al is hij getrouwd met de Teresa Heinz, de weduwe van, inderdaad, een erfgenaam van de oprichters van de Ketchup-gigant en waarschijnlijk een van de rijkste vrouwen van Amerika.

Vakantie!! Vier weken geen gezeur en domme vragen. En nog negen dagen en dan begint het spektakelstuk. Laatste voorbereidingen worden getroffen.
Overigens heeft de komkommertijd weer genadeloos toegeslagen. Het Nk Boerengolf in Woudenberg. Het huwelijk van Ruud van Nistelrooij. Het wachten is op de voorbeschouwingen van het NK Bommetje in Stadskanaal. Wat blijkt... er is een enorm juridisch gevecht over de naam aan de gang. Binnenkort vast wel op de landelijke tv. Gelukkig is de Tour er nog.... Oh ja, het NK Bommetje is op 11 augustus en jawel, Edwin Jongejans komt zijn titel verdedigen.

Over twee weken zit de eerste dag er al op. Dus.... nog maar twee weken. Zijn we er klaar voor? We weten wat 50 km lopen is, wat het is om twee dagen achter elkaar te lopen, wat we nodig hebben onderweg en hoe diep we moeten gaan. Daarom, langzaam begin ik een beetje zenuwachtig te worden, maar ook kijk ik er naar uit. Gespannen omdat ik uit de training weet hoe diep we moeten gaan over twee weken, maar ook vol verwachting om het hele evenement 'De Nijmeegse Vierdaagse' mee te maken. Noem het dus maar gezonde spanning. Nog twee weken.......
Tot slot, vanavond om 23:00 op de ARD Der Triumph von München, WM'74. Het WK'74, ik heb het hier al eerder over gehad, het nationale trauma van Nederland, en alles wat er elke Nederland-Duitsland weer bij wordt gehaald. Pik tien mensen van de straat en acht kunnen de opstelling van het Nederlands team opnoemen. 7 Juli 1974, er zijn weinig data die zo vervloekt zijn in Nederland als die dag. Maar dan de beschrijving op ARD-Text. Een leuke inleiding, dan volgt deze zin: 'Mit einer 90-minütigen Dokumentation würdigt das Erste diesen zu unrecht etwas in Vergessenheit geratenen WM-Sieg.' In Duitsland zijn ze de zege bijna vergeten. Heel veel Duitsers weten niet eens meer wat de uitslag was, of tegen wie ze speelden. Daar zitten we dan met ons trauma. Toch wel kijken, want Cruijff en Michels komen ook nog aan het woord over de 'Zwembad-affaire'.

(Jürgen Sparwasser scoort de 1-0 in legendarische overwinning van Oost-Duitsland op West-Duitsland)

Vandaag is het eindelijk zover. Super Sunday! Al maanden van tevoren over geschreven en gepraat. Al die evenementen op één dag. De finale van het EK. De eerste etappe van de Tour de France. De herenenkel finale van Wimbledon. De Grand Prix Formule 1 van Frankrijk.
Dat vraagt om maatregelen. Zoiets bijvoorbeeld.

Wimbledon heb ik niet of amper gevolgd, dus dat geloof ik wel. De Tour nog even op de kleine tv, want de Grand Prix is in twee uur afgelopen. Wel al zachtjes radio Tour de France aan, maar het commentaar van Olav Mol is toch wel onmisbaar bij de Formule 1, vooral het nu weer zo'n tactische race is. Dan snel naar de Tour, alle televisie's zonder geluid, en met de radio. Kan je alles volgen en is nog leuker ook.

Het is misschien gek, maar bedenk, het is maar eens per jaar en volgens mij zelfs eens per twee jaar!

Gisteren overleed acteur Marlon Brando. Volgens alle necrologieen één van de beste acteurs die ooit leefde. Ik weet het niet, het zal vast zo zijn. Hij was al op zijn top, lang voordat ik werd geboren en is zelfs uitgeroepen tot knapste man van de 20e eeuw. Magistraal in the Godfather en eigenlijk ook wel in Apocalypse Now, hoewel ik hem daar meer 'normaal gek' vond, in tegenstelling tot al die andere idioten die ze in die film tegen komen, maar die waren dan weer wel 'normaal'. Volgens mij leg ik nu de essentie van heel Apocalypse Now en dat was ook niet de bedoeling. (In de briljante film/documentaire Hearts of Darkness, A filmmakers Apocalypse, gefilmd door de vrouw van Francis Ford Coppola komt Brando er niet zo gunstig vanaf. Hij had het script niet gelezen, was veel te zwaar en had nog enkele suggesties over hoe het beter kon. Dit nadat de rest van de crew al meer dan een jaar in de ellende op de Filipijnen zat. Heeft niemand deze documentaire op video/dvd?)
Hij had nog een leuke rol in The Freshman, waar hij een parodie op zichzelf speelde. En ook juridische problemen kreeg, want hij had in zijn Godfather contract getekend dat hij nooit meer een soortgelijke rol zou spelen.
In zijn privé-leven ging het allemaal minder. Zijn zoon verdween voor moord achter de tralies, een dochter pleegde zelfmoord. En hij had een enorm eetprobleem, en volgens René Mioch (en die kan het weten) wilde hij de laatste tijd ook heel graag dood. Niemand weet hoe hij is overleden (Tomas Ross weet vast nog wel een complot) maar het is voorbij. Toevallig zapte ik gisteren langs de BRT en daar zonden ze al On the Waterfront uit, de film waarmee Brando zijn eerste Oscar won. En oh, hoe toevallig, ik zag de taxi-scene, volgens de echte kenners de beste scene van Brando uit zijn hele carrière. Maar toch ben je best goed als je voor tien minuten in Superman (als de vader van Superman) $4 miljoen dollar krijgt.

Marlon Brando, 't is jammer......

Het EK is voorbij voor Nederland. Een terechte nederlaag tegen gastland Portugal maakte een einde aan de droom. Veel spelers konden niet die absolute topvorm bereiken om dit soort wedstrijden te winnen. Jammer, jammer, jammer (Griekenland wint nu net van Tjechie, ook een sensatie) maar het is niet anders. Misschien dat de rust een beetje terug gaat keren, want de idiotie had weer toegeslagen. Tuurlijk ik liep ook in mijn oranjepakje, maar dat is gewoon een soort folklore. Maar al dat gezeur en gedoe. Natuurlijk was de wissel Robben/Bosvelt een tactische blunder, maar dat 16 miljoen bondscoaches zo achterlijk zouden reageren. Stenigen en ophangen, aldus 'kenner' en analist Jan Mulder. Zelfs erkend voetbalspecialist John de Mol kon geen reden bedenken voor de wissel. 'Het was slechts ironie', aldus Mulder, die vervolgens twee columns in de Volkskrant nodig had om zijn grap uit te leggen. Premier Balkenende ging zich er ook mee bemoeien, waar vervolgens ook weer heel veel mensen over vielen. Waarom? In Duitsland schuift Bondskanselier Schroder gewoon aan bij Gunter Netzer voor een analyse. Daar hoor je ook niemand over. Het op een na ergste is dan dat Mulder excuses eist van Balkenende. Zijn belangrijkste argument voor de excuses is dat Balkenende dicht bij de Koningin zit en dat zijn trouwe fans van Camu...pfff. 16 miljoen bondscoachen en dan is de premier er ook één van. Zeg gewoon dat je grap slecht was en ga niet zitten emmeren over de knipkunst van het NOS-journaal.
Maar het allerdiepste dieptepunt is het bedreigen van het bedrijf dat de haartransplantatie van Advocaat heeft gedaan. In de krant werd een beetje lacherig over gedaan, een opmerking in de trant van iets te diep gelaserd ok, maar we komen de zaak even platbranden is wel heel treurig. Je gaat bijna denken dat de Josti-band de normaalste mensen van Nederland zijn. Wat kunnen we nog meer doen. De autofabrikant bedreigen. De bouwer van het huis van Advocaat. Dit gaat toch nergens meer over.
Ik geef toe, Advocaat trok kritiek op het voetbal persoonlijk aan en dat moet hij niet doen. Maar het hakken en het bedreigen sloeg echt alles. Daarom hoop ik dat de rust nu een beetje terugkeert. Ik dank het Nederlands elftal voor die waanzinnige wedstrijd tegen Tjechie, een van de mooiste wedstrijden van de afgelopen 20 jaar. (Krijg nog steeds kippenvel als ik aan die wedstrijd denk). Straks weer lekker competitievoetbal, gezellig stadions, treinen en bushokjes slopen.
Maar.......zaterdag begint de Tour! Lekker Radio Tour de France.
En toch is het jammer, want het was wel gezellig in de Stadthouder