zondag 6 juni 2004
Het Project (XVI)
Na alle gebeurtenissen van de afgelopen weken, was het nu weer eens tijd voor een goede wandeling. Uit een te late blik in het Landelijk Wandelprogramma bleek dat er dit weekend in Leiden een Wandeltweedaagse was, de Tweedaagse van de Lachende Leeuw. Helaas wisten wij die niet meer in ons schema te passen en werd toch voor het nu al legendarische boekje van de Oude Thefreeze gekozen. Ongeveer 37 km, plus naar en van het station maakte ruim 40 km. En eindelijk mooi weer, dus korte broek. Mijn In Jos we Trust camera meegenomen, voor onderweg wat mooie plaatjes. (Moet het nog een beetje leren, dus voor de meeste foto's het hoofd naar links buigen.) Heerlijk weer, de route was Voorschoten, Wassenaar, Duinen, Katwijk aan Zee, Leiderdorp. Bedenk, het is een fietsroute en het begon allemaal heel soepel. Haagweg, etc naar Voorschoten. Daar bleek al gauw dat kaartlezen toch een vak is wat een enkele detour opleverde en leuke contacten met locals. Een heel slecht fietspad (dit was het beste stuk) werd gevolgd door mooie wandelpaden. Allemaal vlak langs het spoor. Dan rechtsaf richting Wassenaar, langs de Kroondomeinen de Horsten. In de verte het landgoed van Wim-Lex, Maxima en Amalia, een schitterend hek en camerabewaking eromheen. Toch een poging gedaan wat dichterbij te komen, maar verder dan dit kwamen we niet. Verder langs de oude dierentuin van Wassenaar,
ik kan alleen de roze tank nog herinneren. Richting strand, zelfs een stukje van de Zeemansloop kwam weer terug, vertrouwd terrein. Een auto die wel heel opmerkelijk geparkeerd stond. Eindelijk de duinen bereikt. De duinen waarnaar we zo verlangd hadden tijdens ons afzien op de Ruige Kade (zie Project XIV). De jassen konden zelfs uit, lekker in een t-shirtje.
Ondertussen werd al duidelijk waarom Nederland geen goede klimmers meer produceert. Alle fietspaden lagen keurig om de heuvels heen, de wandelpaden gingen juist overal overheen. Vooral na het point of no return werd dit erger en erger. Tot aan de Wassenaarse Slag viel het nog mee, maar richting Katwijk was het echt niet meer normaal. Waarschijnlijk zijn de wandelpaden door de Katwijkse wegenbouwer van Duijn aangelegd. Het voetpad was zo gelegd dat werkelijk elke duin werd meegepakt. Op het fietspad lopen was geen optie, want door het mooie weer waren erg veel wannabe Armstrongs. Veel extra kilometers en een visual met de skyline van Katwijk kwam veel te vroeg. En daarna ook niet meer. Het afzien was begonnen. Slinger, slinger, heuvel op, heuvel af en de fietsers maar rechtdoor. Zelfs en verlangen naar de Ruige Kade kwam naar boven. Het karakter moest weer worden aangesproken en Katwijk is gehaald. Een lekker fris glaasje water bij mijn zus en dan op huis aan. De warmte, de slingers, alles had zijn tol geeist. Voor het eerst had ik de gedachte, nu ga ik zitten en je komt me maar halen. (Was op de Lage Rijndijk. Heb het niet gedaan.)Het waren twee hele lange zware uren, maar we hebben gehaald. Ruim 45 km kunnen we wel tellen. De schade: Enkele blaren, verbrande nek, kuiten en knieholten, schrale kadetten, erg moe, en veel vocht verloren. Most of al, leren de camera gewoon normaal vast te houden. Aan het eind van de maand de Amersfoortse Tweedaagse dan moeten we echt met de billen bloot. Nog anderhalve maand!
ik kan alleen de roze tank nog herinneren. Richting strand, zelfs een stukje van de Zeemansloop kwam weer terug, vertrouwd terrein. Een auto die wel heel opmerkelijk geparkeerd stond. Eindelijk de duinen bereikt. De duinen waarnaar we zo verlangd hadden tijdens ons afzien op de Ruige Kade (zie Project XIV). De jassen konden zelfs uit, lekker in een t-shirtje.
Ondertussen werd al duidelijk waarom Nederland geen goede klimmers meer produceert. Alle fietspaden lagen keurig om de heuvels heen, de wandelpaden gingen juist overal overheen. Vooral na het point of no return werd dit erger en erger. Tot aan de Wassenaarse Slag viel het nog mee, maar richting Katwijk was het echt niet meer normaal. Waarschijnlijk zijn de wandelpaden door de Katwijkse wegenbouwer van Duijn aangelegd. Het voetpad was zo gelegd dat werkelijk elke duin werd meegepakt. Op het fietspad lopen was geen optie, want door het mooie weer waren erg veel wannabe Armstrongs. Veel extra kilometers en een visual met de skyline van Katwijk kwam veel te vroeg. En daarna ook niet meer. Het afzien was begonnen. Slinger, slinger, heuvel op, heuvel af en de fietsers maar rechtdoor. Zelfs en verlangen naar de Ruige Kade kwam naar boven. Het karakter moest weer worden aangesproken en Katwijk is gehaald. Een lekker fris glaasje water bij mijn zus en dan op huis aan. De warmte, de slingers, alles had zijn tol geeist. Voor het eerst had ik de gedachte, nu ga ik zitten en je komt me maar halen. (Was op de Lage Rijndijk. Heb het niet gedaan.)Het waren twee hele lange zware uren, maar we hebben gehaald. Ruim 45 km kunnen we wel tellen. De schade: Enkele blaren, verbrande nek, kuiten en knieholten, schrale kadetten, erg moe, en veel vocht verloren. Most of al, leren de camera gewoon normaal vast te houden. Aan het eind van de maand de Amersfoortse Tweedaagse dan moeten we echt met de billen bloot. Nog anderhalve maand!
