BJ-Inc.nl

Afgelopen vrijdag en zaterdag de generale repetitie. De Tweedaagse van Amersfoort. Gus kon met grote moeite zijn pasgeboren dochter twee dagen missen, maar hij ging mee. Portugal en Engeland maakten er ook nog een latertje van, dus ideaal was de voorbereiding niet. Bij de start bleek dat er aardig doorgestapt moest worden, want de start was om 07:00 en voor 17:30 binnen zijn. Met een gemiddelde van 5 km/h is er dan maar een half uurtje speling. Met die gedachte werd gestart. Eerst een rondje door Amersfoort, al heel snel de Laan 1914. En die was vals plat, heel lang en uiteindelijk dus ook een heel stuk omhoog. Lekker begin. Verder door Amersfoort, langs de hockeyvereniging, waar we twee jaar geleden het legendarische Bijzonder Natte Nachten Toernooi 2002 hebben gespeeld, dus dat was toch wel even een traantje wegpinken. Daarna werd Amersfoort verlaten en aangezien ik werkelijk geen idee had waar we zaten, maar gewoon de pijlen gevolgd.
De angst voor te laat binnenkomen en het lopen in een groep had tot gevolg dat we de eerste 21 km in 3,5 uur aflegden. En dat is wel heel snel. Bij deze rustplek nog een klein stukje nostalgie en doorlopen. Het weer werd slechter en toen we in de bossen rond Soest en Soesterberg aankwamen kwam het water met bakken uit de hemel, wat ook niet echt prettig was voor de paden waarop gelopen werd. In de bossen weinig last van de regen, maar bij het oversteken van spoorlijnen, en die liggen er nogal veel rond Amersfoort gingen de hemelsluizen helemaal open. Dus natte kleren, die daardoor zwaarder werden en wat het lopen moeilijker maakt. De routes van de 30, 40 en 50 km splitsten zich heel vaak, waardoor er ook lange stukken met weinig andere wandelaars moest worden gelopen. Elk viaduct over de A28 werd meegepakt, maar de absolute killer was de Utrechtse Weg, lang, recht en saai. Langsrazende auto's maakten de boel ook niet vrolijker. Dan de bocht om 200m en het hele stuk weer terug. Afzien, afzien maar toch de gehele tocht in 9 uur volbracht. De snelle start was achteraf niet verstandig.
Snel naar mijn zus, waar we konden overnachten. Erg gezellig waren we niet, meteen liggen met de benen omhoog. Heerlijke barbecue en gelukkig waren Griekenland en Frankrijk wel in 90 minuten klaar. Dus twee uur meer slaap. Hoe zouden wij herstellen?
De volgende ochtend voelden wij ons best fit. Geen spierpijn, alleen stijf. Goed hersteld dus, dat was een meevaller. Mooi weer, dus korte broek. Rustig gestart, langzaam op temperatuur komen. De eerste paden waren erg smal en door een ondoordringbaar bos langs de A28. Toen schoot er kramp in mijn linkerbeen, maar na de beklimming van een zandheuveltje was die opeens verdwenen. Wel voelden de voeten vermoeid aan, verder weinig last van de benen. Het mooie weer was prettig om te lopen, nu wel kuiten, nek, knieholten ingesmeerd, helaas vonden de fietsers het ook een mooie dag. En elke keer opzij stappen is erg vermoeiend. Bij Gus (en ook wel bij mij) was de man met de hamer al langs gekomen en telde er nog maar één ding, de finish. Verstand op nul, en gaan. De volgende 12 kilometer werden in twee uur afgelegd, op een route die alleen maar bos kende. In de Randstad zie je aan de rand van het bos altijd wel iets van bebouwing, maar daar niet. Maarn, Woudenberg, en daar in de buurt, bos, bos, bos. Beter was wel, dat de 50 km nu maar één aparte lus maakte waardoor de verschillende routes redelijk snel weer bij elkaar kwamen. Dat loopt toch prettiger. Om het uur hielden wij pauze, om de voeten te ontzien (voor zover mogelijk). Verder door bos en bos (als je je ooit van een lijk moet ontdoen, deze bossen zijn ideaal) en opeens sta je in een wijk van Amersfoort. De laatste pauze voor het laatste uur. Opeens nog maar drie straten en toen de finish! Gelopen tijd, 8 uur en 20 minuten! Waarschijnlijk toch iets minder dan 50 km gelopen, maar we hebben het gehaald. Mooie medaille, lekker harinkje na afloop en een enorme trek in cola. Helaas was er bij de finish alleen Pepsi, dus onderweg nog maar een blikje echte cola gescoord. En wat een heerlijke cola was dat!
De komende weken de puntjes op de spreekwoordelijke i zetten. Mijn in Jos we Trust weinig gebruikt (eigenlijk helemaal niet, zeker niet de tweede dag, want alles was gericht op lopen en heb er eigenlijk helemaal niet maar aan gedacht. In Nijmegen geen last van fietsers en hopenlijk iets meer publiek. Leermomenten: smeren helpt, vooral licht voedsel, de tweede dag veel moeite met eten, maar gelukkig geen hongerram gekregen, drinken, drinken, drinken, 50 km blijft een heel eind. En Amersfoort ligt midden in de bossen.
Fenna en Lambert, bedankt voor de goede zorgen en de perfecte timing van het telefoontje. Nog minder dan een maand!

Morgen en zaterdag de generale-repetitie. De Amersfoortse Tweedaagse. De laatste training was echt afzien, nu is er de Utrechtse Heuvelrug, maar het belangrijkste is de vraag, hoe herstellen wij. Wat doet de zon, etc. Zal proberen met mijn In Jos we Trust nog enkele plaatjes te schieten en iedereen op de hoogte te houden van het hele gebeuren.

Nu de rust weer een beetje is teruggekeerd, maar eens terugkijken naar die waanzinnige wedstrijd van zaterdag. Raar gevoel, zo'n fantastische wedstrijd, was echt genieten, maar de verkeerde eindstand. Net geen slagroom op de taart. Daarom maar eens nagedacht over mijn top 5 van voetbalwedstrijden aller tijden.

1. Nederland-Duitsland 2-1, Hamburg, 21 juni 1988
Niet vanwege de revanche en al die blabla die altijd weer naar voren wordt gehaald, maar een waanzinnig mooie wedstrijd waarin Nederland de Duitsers compleet van de mat speelde. Heb de wedstrijd 8 jaar later nog eens in zijn geheel teruggezien met Duits commentaar, opmerking bij de rust:'Die Mannschaft musst in die Zweite Halbseit etwas besseres machen gehen, um es Rijkaard und Koeman noch ein bischen swerich zu machen.' Vraag een betrokkene bij die wedstrijd wat het hoogtepunt was en ze zeggen allemaal het feit dat Beckenbauer (toen teamchef van de Duitsers) de Nederlandse bus binnen ging en tegen de voltallige selectie zei dat Nederland terecht had gewonnen. Dat zie ik Cruijff nog niet doen. Maar daar ben je dan ook Kaiser voor.

2. Duitsland-Frankrijk 3-3 n.v., Sevilla, 8 juli 1982
Met de Nederlandse scheidsrechter Charles Korver, die al in het eerste kwartier een penalty gaf. Frankrijk met het legendarische middenveld, Platini, Hernandez, Giresse en Tigana was veel beter, maar toch ging het weer mis. Wat iedereen vooral herinnert is de gigantische karatesprong van Toni Schumacher op Patrick Battiston, die bewusteloos en twee tanden lichter het veld verliet. Schumacher liep terug naar zijn strafschopgebied, zijn goal stond voor de Franse aanhang en ging doodleuk wat rek- en strekoefeningen doen. Hij kreeg niets! Geen kaart, geen waarschuwing niets. Korver had voordeel gegeven, maar de bal stuiterde net naast de paal. 1-1 na 90 minuten. Frankrijk staat in de verlenging binnen 7 minuten met 3-1 voor, maar Duitsland vecht zich terug tot 3-3 en Schumacher is uiteindelijk de held als hij de zich een penaltykiller toont. Zijn commentaar na afloop:'Ach, ik betaal de kronen wel..'

3. Nederland-Tjechië 2-3, Aveiro, 19 juni 2004
Niemand had hooggespannen verwachtingen van deze wedstrijd. Oranje zou kansloos zijn. Wat een spektakel werd het. Nederland snel op 2-0, maar tactisch bleken de Tjechen ook heel sterk. Een omzetting na 20 minuten, die mede bepalend bleek te zijn. Maar twee ploegen die puur op de aanval speelden, puur om te winnen. Wat een gevecht, wat een slechte scheidsrechter, en wat een schitterende goals. In totaal werd er 38 keer op het doel geschoten. Dat is meer dan Duitsland in de afgelopen 5 grote toernooien bij elkaar. Een discutabele wissel (Robben/Bosvelt) en de verkeerde uitslag, maakte het net niet de mooiste. Op de BBC werd geopperd dat deze wedstrijd op video moet worden uitgebracht en bij alle jeugdopleidingen verplichte kost gaat worden. De Duitsers (Gunter Netzer) hadden het zondag nog over Klassespiel.

4. Argentinië-Engeland, 2-1, Mexico-Stad, 22 juni 1986
De Falkland-oorlog was net geweest, de Britse tabloids hadden het vuurtje aardig aangewakkerd, spandoeken met verwijzingen naar die oorlog werden uit het stadion geweerd. Argentinie was Maradona en tien man, die alles op Maradona moesten spelen. Hij scoorde eerst met 'de hand van god'. Alleen verslaggever Theo Reitsma zag meteen dat het hands was. Maar toen deed Maradona dit. De eerste en enige keer dat ik bij Theo Reitsma iets van emotie hoorde. Ongelooflijk dat twee van zulke historische doelpunten in één wedstrijd gemaakt worden. Maradona ging vrolijk verder en hij, en hij alleen maakte Argentinië wereldkampioen.
5. Dynamo Kiev-Atletico Madrid 3-0, Lyon, 2 mei 1986
Enkele dagen na de kernramp van Tsjernobyl moest Dynamo Kiev aantreden in de finale van de Europa Cup (II). Keek de wedstrijd op de BRT met commentaar van Rik de Sadelaer, die de ramp er telkens bijhaalde. De wedstrijd zelf was een demonstratie van Kiev. Atletico Madrid kreeg alle hoeken van het veld te zien door het 'robotvoetbal' van Kiev, bedacht door Valeri Lobanovski. Zijn filosofie 'Een team dat minder dan 20% fouten maakt, is niet te verslaan.' Sterren van toen, Zavarov, Blochin en Belanov begrepen dit al te goed en bijna het complete team vertrok daarna naar Mexico om voor de Sovjet-Unie aan het WK deel te nemen. En eerst nog Hongarije met 6-0 oprolde, maar door de hitte veel te vroeg ten onder gingen. Allemaal onder de leiding van Valeri Lobanovski, die de bekroning van zijn trainingscarriere aan diggelen zag geschoten door Marco van Basten.

De eerste foto's van de trotse vader en moeder.
(Sorry Gus en Petra, ben amper thuis geweest dit weekend, kon vanavond pas mijn meel checken. Daarom alsnog bij deze.)

Wilde vandaag eigenlijk de definitieve in memoriam van Ronald Reagan posten, maar die heeft eigenlijk allang overal gestaan, dus die laten we maar zitten (What's the matter, don't you like my acting eather?)
Verder was het ook wel eens tijd om het mooiste moment van het EK tot nu toe te benoemen en de analyse van Duitsland-Nederland. (Francesco Totti, die al lopend, omringt door minstens 200 gillende Italiaanse journalisten, toch nog kans ziet om even te knipogen naar een toevallig passerend koffiemeisje)(Ballack was de beste man op het veld)Maar toen kwam een ander bericht wat het bovenstaande allemaal in het niets stelde. Gus en Petra hebben een dochter!! Iets te vroeg op deze wereld gekomen, maar dat maakt de feestvreugde er niet minder om. Myrthe Joy van Bolhuis is haar volledige naam. Volgens de laatste berichten maken moeder en kind het goed.(en de vader ook) Helaas nog geen foto's maar welkom Myrthe Joy!

Afgelopen weekend het Stick 'em Up toernooi in Zevenbergen. Was weer zeer geslaagd, binnen twee minuten na aankomst de bus verkocht, zelfs het Nederlands Beach Soccerteam was er, gelukkig ook een Engels dames team, die vinden pruiken en brillen sowieso al mooi genoeg en proberen tenminste niet of die bij hun beter staan. (In tegenstelling tot de merkwaardige tic van de Nederlandse vrouw.)Voor de rest kan alles kan in een enkele zin worden samengevat: 'Ze hadden Brand Bier......'
Oh ja, we haalden ook nog de finale. The freeze heeft al enkele foto's, er volgen er meer.

'If he were in Star Trek, he'd be the best player in whichever solar system the were in.' Ian Wright, voormalig spits van Arsenal over Dennis Bergkamp in 1997.
Grappig citaat uit het Engelse voetbal. Dankzij het ook wel aardige maandblad Kijk werd ik op dit boekje gewezen. The Book of Football Quotations van Phil Shaw. Het is wel heel erg gericht op de Engelse competitie en de Engelse sterren, maar aangezien daar ook wel wat Nederlanders spelen of gespeeld hebben is het toch het lezen waard. Vooral de opkomst en ondergang van Gullit bij Chelsea is zeer duidelijk samengevat in citaten: 'Ruud is terribly unemotional, terribly focused. And he's terribly ruthless. He knows that we the to control your players is not to pick them.' Ken Bates, die toen nog vertrouwen had als manager van Chelsea in 1998.
Later dat jaar: 'Colin Hutchinson wasn't prepared to pay a huge percentage of his player budget for a part-time playboy manager who carried out his lucrative commercial contracts at the expense of his training - that much was obvious to everybody in his last game at Arsenal.' Diezelfde Ken Bates die uitlegt waarom Gullit is ontslagen in hetzelfde jaar 1998. En zo gaat het nog wel even door. Aardig boekje, voor elke manager is er wel iets uit te halen om zijn personeel te motiveren. Hieruit blijkt maar weer dat als de voorzitter het vertrouwen in je uitspreekt, het ontslag in de buurt komt. Daarom tot slot nog een famous last word:'We don't need Viagra to stay up!' Zoals een spandoek zij bij Charlton Athletic. Een maand later degradeerde Charlton.

Oh ja, ben morgen een weekendje weg en wel hier. Het altijd gezellige Anton Pieckachtige Zevenbergen (kwam dat vandaag bij Peter R. de Vries ook niet langs?)

Het blijft een juweeltje... (geluid wel vereist)

Na alle gebeurtenissen van de afgelopen weken, was het nu weer eens tijd voor een goede wandeling. Uit een te late blik in het Landelijk Wandelprogramma bleek dat er dit weekend in Leiden een Wandeltweedaagse was, de Tweedaagse van de Lachende Leeuw. Helaas wisten wij die niet meer in ons schema te passen en werd toch voor het nu al legendarische boekje van de Oude Thefreeze gekozen. Ongeveer 37 km, plus naar en van het station maakte ruim 40 km. En eindelijk mooi weer, dus korte broek. Mijn In Jos we Trust camera meegenomen, voor onderweg wat mooie plaatjes. (Moet het nog een beetje leren, dus voor de meeste foto's het hoofd naar links buigen.) Heerlijk weer, de route was Voorschoten, Wassenaar, Duinen, Katwijk aan Zee, Leiderdorp. Bedenk, het is een fietsroute en het begon allemaal heel soepel. Haagweg, etc naar Voorschoten. Daar bleek al gauw dat kaartlezen toch een vak is wat een enkele detour opleverde en leuke contacten met locals. Een heel slecht fietspad (dit was het beste stuk) werd gevolgd door mooie wandelpaden. Allemaal vlak langs het spoor. Dan rechtsaf richting Wassenaar, langs de Kroondomeinen de Horsten. In de verte het landgoed van Wim-Lex, Maxima en Amalia, een schitterend hek en camerabewaking eromheen. Toch een poging gedaan wat dichterbij te komen, maar verder dan dit kwamen we niet. Verder langs de oude dierentuin van Wassenaar, ik kan alleen de roze tank nog herinneren. Richting strand, zelfs een stukje van de Zeemansloop kwam weer terug, vertrouwd terrein. Een auto die wel heel opmerkelijk geparkeerd stond. Eindelijk de duinen bereikt. De duinen waarnaar we zo verlangd hadden tijdens ons afzien op de Ruige Kade (zie Project XIV). De jassen konden zelfs uit, lekker in een t-shirtje.
Ondertussen werd al duidelijk waarom Nederland geen goede klimmers meer produceert. Alle fietspaden lagen keurig om de heuvels heen, de wandelpaden gingen juist overal overheen. Vooral na het point of no return werd dit erger en erger. Tot aan de Wassenaarse Slag viel het nog mee, maar richting Katwijk was het echt niet meer normaal. Waarschijnlijk zijn de wandelpaden door de Katwijkse wegenbouwer van Duijn aangelegd. Het voetpad was zo gelegd dat werkelijk elke duin werd meegepakt. Op het fietspad lopen was geen optie, want door het mooie weer waren erg veel wannabe Armstrongs. Veel extra kilometers en een visual met de skyline van Katwijk kwam veel te vroeg. En daarna ook niet meer. Het afzien was begonnen. Slinger, slinger, heuvel op, heuvel af en de fietsers maar rechtdoor. Zelfs en verlangen naar de Ruige Kade kwam naar boven. Het karakter moest weer worden aangesproken en Katwijk is gehaald. Een lekker fris glaasje water bij mijn zus en dan op huis aan. De warmte, de slingers, alles had zijn tol geeist. Voor het eerst had ik de gedachte, nu ga ik zitten en je komt me maar halen. (Was op de Lage Rijndijk. Heb het niet gedaan.)Het waren twee hele lange zware uren, maar we hebben gehaald. Ruim 45 km kunnen we wel tellen. De schade: Enkele blaren, verbrande nek, kuiten en knieholten, schrale kadetten, erg moe, en veel vocht verloren. Most of al, leren de camera gewoon normaal vast te houden. Aan het eind van de maand de Amersfoortse Tweedaagse dan moeten we echt met de billen bloot. Nog anderhalve maand!

Breaking News

Former President Ronald Reagan is op 93-jarige leeftijd overleden. De man die niet president was, maar speelde dat hij president was. Hij was een B-acteur die president werd. Citeerde ook uit films in zijn speeches. Zal nog met een langer verhaal komen, want er zijn genoeg anekdotes. Maar hij voorspelde al in 1981 dat binnen 10 jaar het communisme ineen zou storten. Later meer.

Eindelijk mijn In Jos we Trust digitale camera aan de praat gekregen. Het was toch iets moeilijker dan iedereen beweerde, maar het is gelukt (Thanks Mike). Daarom deze fraaie foto van een nog fraaiere bos bloemen, die ik vandaag kreeg thuisbezorgd omdat ik morgen 12,5 jaar bij de zaak ben. En er zat een handgeschreven briefje van de directie bij. Hoe dan ook, ga morgen wandelen en mijn In Jos we Trust mee, wie weet wat voor een mooie plaatjes dat oplevert. Heb er even een linkje van gemaakt. Let vooral ook op de schitterende vaas en ik geef toe, een goeie fotograaf van stillevens zal ik wel nooit worden.

Leek al een logloze dag te worden, maar bij het 10 uur journaal gebeurde toch weer iets raars. Eerst is er een item over een neergestoken advocaat in Doetichem, die later aan zijn verwondingen overleed (hij is dus eigenlijk vermoord). Schokkkend allemaal, hoewel de dader waarschijnlijk geen client was van de advocaat. (Op teletekst stond Advocaat in Doetichem neergeschoten, dacht dat het om de bondscoach ging.) Daarna ging het journaal verder en tot slot wist Gijs Wanders nog te melden dat De Graafschap promoveert naar de Eredivisie, na een 3-2 overwinning op Excelsior. Waarna Gijs het journaal afsluit met de woorden: 'Kortom, groot feest in Doetichem!' Tsja...

Werd vandaag gebeld (dat gebeurd wel vaker) en de persoon aan de andere kant van de lucht (was op mijn mobiel) bleek een verkeerd nummer gedrukt te hebben. Dat gebeurt inderdaad soms nog wel eens, ondanks alle voorgeprogrammeerde nummers van tegenwoordig. Het bizarre is dat de persoon vroeg naar iemand waarbij ik jarenlang in de klas heb gezeten en die ik nu ook nog af en toe spreek (maar geen nummer van heb). Hoe groot is die kans? Ik denk dat de kans dat Elvis nog leeft (of een Engelsman die Wimbledon wint) groter is dan dat zoiets gebeurt. Misschien toch nog maar even een kraslot halen of een lot uit de sponsorbingo.
Oh ja, het jaaroverzicht van de Fusieclub Heren VI Graficon team van het jaar wordt een weekje uitgesteld.
(Fred Perry, laatste Britse Wimbledon winnaar in 1936(!))