zaterdag 24 april 2004
Het project (XIII)
Vandaag toch wel een historische dag. Voor het eerst meegedaan aan een georganiseerde wandeltocht. De Zeemansloop. 40 km, want de Vierdaagse komt dichterbij. Dus met stempelposten, routebeschrijving en ook een heel nieuw fenomeen. De wandelvereniging.
De start was in de Scheveningse Haven, op het oude schip de Hr. Ms. Mercuur.
. Het vermoeden was juist dat we sommige stukken van de route al hadden gelopen, maar het begon allemaal in Scheveningen. In het begin werden we ingehaald door veel mensen, maar zoals bekend, hardlopers zijn doodlopers. Langs Madurodam, Rijkswaterstaat etc. en zelfs weer langs HDM, Groen Geel (inderdaad een week na de glorieuze overwinning aldaar). Lekker weertje om te lopen, opmerkelijke wolkenpartijen en helaas geen zonnetje, maar de temperatuur was lekker. Bij de stempelposten een gratis drankje en een snoepje. Lekker door Wassenaar richting het Panbos, Katwijk dus. En zelfs nog verder, we konden Leiden bijna aanraken, door het bos en duinen. Een soortgelijke steen gaf aan dat we het point of no return passeerde en ondertussen weer richting Scheveningen. Door de duinen, dus heuveltje op, heuvel af, bochtje links, bochtje rechts. Wandelvereniging de Dordtse Vierdaagse haalde ons in bij het Panbos, vrolijk kletsend over de trip naar Freiburg en zo. Bij de tweede stempelpost gingen ze weer voor de lange (rook)pauze en we hebben ze niet meer teruggezien.
Al die heuvels en bochtjes, we werden er langzaam gek van. En al die would-be Eddy Merckxen, die als een getikte een duintop beklimmen alsof ze Alpe du Huez in recordtijd omhoogrijden. De skyline van Scheveningen kwam dichter en dichter. Nog een ontmoeting met Toba, graskoning en Jim Morrison van Alecto. Het laatste stuk met een glorieuze intocht over de boulevard. En toch trapte we weer in wat nu al de High-made Trap (Hoogmadeval). We dachten dat we er bijna waren en op de hoek van de boulevard stond de man met de hamer. Alle alarmbellen op rood, niks wilde eigenlijk meer en de boulevard was drie keer langer dan we eigenlijk dachten. Wel een kleine uitstap naar de Rotterdamse straat. Daar is mijn vader geboren, en mijn allereerste herinneringen liggen in die straat. De pijn verbijtend doorlopen naar de boot en jawel we hebben het volbracht. Pijn, pijn, pijn. Mooie beloning, de bekende zeeman van het logo van de Zeemansloop, met de rang van Matroos. Wel 40 km volbracht. Toch wel een mijlpaal. En een hele leuke wandeling voor 3 Euri.
Dan nu de leermomenten. Als je als echte wandelaar erbij wilt horen, dan moet je an drie dingen voldoen.
1. Een broek met afritsbare pijpen is onmisbaar. In tweeen of in drieen als je maar kan ritsen.
2. Lukt dit niet, dan kan altijd het hele foute trainingspak (het liefst een van de bekende franse couturitier Pierre Cemetiere of de Bristol. Vooral wandelverenigingen hebben er een handje van een zo fout mogelijk pak uit te kiezen. Denk aan onze vrienden van de Dordtse Vierdaagse.
3. Een heuptasje, die op je achterste zit, waardoor je je armen niet meer lekker kan doorzwaaien. Ook heel veel. Twee drinkflesjes en wat eten. Denk zelf niet dat het werkt, maar als echte wandelaar moet je het hele foute trainingsjasje er het liefst nog overheen.
4. Denk nooit dat je er bijna bent. Dat valt echt altijd tegen. De High-made trap.
5. Je eet altijd nooit genoeg. De wandeling van over de boulevard was een orgie van grilllucht, frituur etc. Begrijp nu wat Peter Winnen voelde (een klein beetje dan) toen hij zwarte sneeuw zag op Alpe du Huez en een langs een compleet Nederlandse bbqende enclave moest.
Wel een lekker harinkje na afloop.
De start was in de Scheveningse Haven, op het oude schip de Hr. Ms. Mercuur.
. Het vermoeden was juist dat we sommige stukken van de route al hadden gelopen, maar het begon allemaal in Scheveningen. In het begin werden we ingehaald door veel mensen, maar zoals bekend, hardlopers zijn doodlopers. Langs Madurodam, Rijkswaterstaat etc. en zelfs weer langs HDM, Groen Geel (inderdaad een week na de glorieuze overwinning aldaar). Lekker weertje om te lopen, opmerkelijke wolkenpartijen en helaas geen zonnetje, maar de temperatuur was lekker. Bij de stempelposten een gratis drankje en een snoepje. Lekker door Wassenaar richting het Panbos, Katwijk dus. En zelfs nog verder, we konden Leiden bijna aanraken, door het bos en duinen. Een soortgelijke steen gaf aan dat we het point of no return passeerde en ondertussen weer richting Scheveningen. Door de duinen, dus heuveltje op, heuvel af, bochtje links, bochtje rechts. Wandelvereniging de Dordtse Vierdaagse haalde ons in bij het Panbos, vrolijk kletsend over de trip naar Freiburg en zo. Bij de tweede stempelpost gingen ze weer voor de lange (rook)pauze en we hebben ze niet meer teruggezien.
Al die heuvels en bochtjes, we werden er langzaam gek van. En al die would-be Eddy Merckxen, die als een getikte een duintop beklimmen alsof ze Alpe du Huez in recordtijd omhoogrijden. De skyline van Scheveningen kwam dichter en dichter. Nog een ontmoeting met Toba, graskoning en Jim Morrison van Alecto. Het laatste stuk met een glorieuze intocht over de boulevard. En toch trapte we weer in wat nu al de High-made Trap (Hoogmadeval). We dachten dat we er bijna waren en op de hoek van de boulevard stond de man met de hamer. Alle alarmbellen op rood, niks wilde eigenlijk meer en de boulevard was drie keer langer dan we eigenlijk dachten. Wel een kleine uitstap naar de Rotterdamse straat. Daar is mijn vader geboren, en mijn allereerste herinneringen liggen in die straat. De pijn verbijtend doorlopen naar de boot en jawel we hebben het volbracht. Pijn, pijn, pijn. Mooie beloning, de bekende zeeman van het logo van de Zeemansloop, met de rang van Matroos. Wel 40 km volbracht. Toch wel een mijlpaal. En een hele leuke wandeling voor 3 Euri.
Dan nu de leermomenten. Als je als echte wandelaar erbij wilt horen, dan moet je an drie dingen voldoen.
1. Een broek met afritsbare pijpen is onmisbaar. In tweeen of in drieen als je maar kan ritsen.
2. Lukt dit niet, dan kan altijd het hele foute trainingspak (het liefst een van de bekende franse couturitier Pierre Cemetiere of de Bristol. Vooral wandelverenigingen hebben er een handje van een zo fout mogelijk pak uit te kiezen. Denk aan onze vrienden van de Dordtse Vierdaagse.
3. Een heuptasje, die op je achterste zit, waardoor je je armen niet meer lekker kan doorzwaaien. Ook heel veel. Twee drinkflesjes en wat eten. Denk zelf niet dat het werkt, maar als echte wandelaar moet je het hele foute trainingsjasje er het liefst nog overheen.
4. Denk nooit dat je er bijna bent. Dat valt echt altijd tegen. De High-made trap.
5. Je eet altijd nooit genoeg. De wandeling van over de boulevard was een orgie van grilllucht, frituur etc. Begrijp nu wat Peter Winnen voelde (een klein beetje dan) toen hij zwarte sneeuw zag op Alpe du Huez en een langs een compleet Nederlandse bbqende enclave moest.
Wel een lekker harinkje na afloop.
