zaterdag 28 februari 2004
Het project (VIII)
Inderdaad, zaterdag wandeldag. Zoals al heel vaak gezegd en geciteerd uit het trainingsprogramma... Train onder alle omstandigheden. Bij het vertrek nog even een zonnetje, nog een goede tip:'Je water bevriest niet, want het is ver boven nul!' Niks aan de hand dus. Tien minuten later barst de blizzard los. Zelfs de A4 ligt onder de sneeuw, geen strepen meer op het fietspad en hoewel een lichte wind, toch hebben we hem tegen. Voor zover er nog iemand op straat was, iedereen keek naar de drie idioten die in de sneeuw voort ploeteren. Onder alle omstandigheden, alsof we in juli sneeuw zullen tegenkomen. Maar we zetten door.
Voorzichtig probeert een zonnetje (hoeze een zonnetje, we hebben toch maar één zon?) door te breken en onze aanmoedigingen helpen. Bij het bekende witte bruggetje bij de Wijde AA gaat de zon schijnen en 20 minuten later stopt het ook met sneeuwen. Blauwe lucht!!!! En meteen ontzettend warm! Het wandelen ging ook een stuk makkelijker en Woubrugge werd bereikt. Helaas had Echte Bakker Arnold Blok geen dikke plakken speculaas meer maar por dios... wat een personeel!
Woubrugge blijkt ongedacht groot en voordat we daar uit waren, was het tijd voor weer een flink deel mentale training. Rijnsaterwoude werd bereikt na een zeer geestdodende weg, maar achteraf was dat de vrolijkste van de drie wegen die wij in die regionen liepen. Na 3.22:57, ondertussen wandelend op de Herenweg (bijna dodelijk saai) in Jacobswoude, werd besloten de terugweg te aanvaarden en de strijd was begonnen. Mark werd bijna geraakt door een idioot met een auto, de man met de hamer kwam zich af en toe ook melden en voor het eerst werd het echt training. Afzien, bikkelen en dan ben je terug in Hoogmade (Yes, we zijn er bijna) dan zijn er twee dingen:
1. Hoogmade ligt veel verder van Leiderdorp dan iedereen weet
2. Kom je een bekende tegen in Hoogmade zegt ze: 'Wat doe jij zo ver van huis?' Dat is nog eens moed in spreken. Wandelen was het allang niet meer, het was voortslepen naar huis. Gelukkig geen sneeuw meer. Gus en Mark vonden slechts een klein, maar diep HSL-wak. Grappen werden ook al niet meer gemaakt, slechts één ding telde nog.... de bank thuis. Na 6:07:42 kwam een eind aan deze training. Of om een gemiddeld bestuurder na een gemiddeld drama ongeveer na te zeggen:'Het wandelen heeft zijn onschuld verloren.'
Werden er dan helemaal geen goede grappen gemaakt? Natuurlijk wel, maar die lenen zich niet voor het beeldscherm. Wel de titel voor de nieuwe Suske en Wiske gezien. Suske en Wiske en de Woubrugsebrug. De route wordt nog nagerekend, want sommige delen hebben we een beetje dubbel gelopen. En eindelijk een fietsplanner gevonden, dat moet het iets vergemakkelijken.
En damn, wat ben ik kapot!
Voorzichtig probeert een zonnetje (hoeze een zonnetje, we hebben toch maar één zon?) door te breken en onze aanmoedigingen helpen. Bij het bekende witte bruggetje bij de Wijde AA gaat de zon schijnen en 20 minuten later stopt het ook met sneeuwen. Blauwe lucht!!!! En meteen ontzettend warm! Het wandelen ging ook een stuk makkelijker en Woubrugge werd bereikt. Helaas had Echte Bakker Arnold Blok geen dikke plakken speculaas meer maar por dios... wat een personeel!
Woubrugge blijkt ongedacht groot en voordat we daar uit waren, was het tijd voor weer een flink deel mentale training. Rijnsaterwoude werd bereikt na een zeer geestdodende weg, maar achteraf was dat de vrolijkste van de drie wegen die wij in die regionen liepen. Na 3.22:57, ondertussen wandelend op de Herenweg (bijna dodelijk saai) in Jacobswoude, werd besloten de terugweg te aanvaarden en de strijd was begonnen. Mark werd bijna geraakt door een idioot met een auto, de man met de hamer kwam zich af en toe ook melden en voor het eerst werd het echt training. Afzien, bikkelen en dan ben je terug in Hoogmade (Yes, we zijn er bijna) dan zijn er twee dingen:
1. Hoogmade ligt veel verder van Leiderdorp dan iedereen weet
2. Kom je een bekende tegen in Hoogmade zegt ze: 'Wat doe jij zo ver van huis?' Dat is nog eens moed in spreken. Wandelen was het allang niet meer, het was voortslepen naar huis. Gelukkig geen sneeuw meer. Gus en Mark vonden slechts een klein, maar diep HSL-wak. Grappen werden ook al niet meer gemaakt, slechts één ding telde nog.... de bank thuis. Na 6:07:42 kwam een eind aan deze training. Of om een gemiddeld bestuurder na een gemiddeld drama ongeveer na te zeggen:'Het wandelen heeft zijn onschuld verloren.'
Werden er dan helemaal geen goede grappen gemaakt? Natuurlijk wel, maar die lenen zich niet voor het beeldscherm. Wel de titel voor de nieuwe Suske en Wiske gezien. Suske en Wiske en de Woubrugsebrug. De route wordt nog nagerekend, want sommige delen hebben we een beetje dubbel gelopen. En eindelijk een fietsplanner gevonden, dat moet het iets vergemakkelijken.
En damn, wat ben ik kapot!
